Emma (Je m'appelle Emma) - Nicole Croisille

C´était une provinciale

Et elle s´appelait Emma

Dans la Normandie matinale

Quand les vaches ruminent déjà

Quand la brume s´étire sur les champs

Elle cachait ses yeux sous les draps

Et disait à celui qui n´était jamais là

Emma, je m´appelle Emma

Et je ne sais pas

Si jamais cœur aimât

Aussi fort que moi

Je m´appelle Emma

Alors aime-moi

Moi Emma

Les jours se déroulaient, banal

Et la radio n´existait pas

Imagine les gens qui regardent

En silence derrière les rideaux

Son mari qui l´oublie un peu

Et un jour un homme a surgi

Et enfin cet amour

Dont elle rêve quand elle dit:

C´était juste un beau parleur

Représentant de commerce

Il lui offre un foulard à fleurs

Elle croit qu´il lui donne son cœur

Mais lui n´en veut qu´à son corps

Alors elle pense à la mort

Y a ceux qui l´entendent

Mais trop tard, elle dit:

Ол провинциялық болды

Оның есімі Эмма болатын

Таңертең Нормандия

Сиырлар қазірдің өзінде күйіс шығарып жатқанда

Егістік жерлерге тұман тараған кезде

Ол көзін көрпе астына тығып алды

Және ол жерде ешқашан болмаған адамға айтты

Эмма, менің атым Эмма

Ал мен білмеймін

Жүрек сүйсе

Мен сияқты күшті

Менің атым Эмма

Сондықтан мені сүй

Мен Эмма

Күндер зымырап өтіп жатты

Ал радио жоқ еді

Қарап тұрған адамдарды елестетіңіз

Перделердің артында үнсіздікте

Оны аздап ұмытатын күйеуі

Бір күні бір адам пайда болды

Ақырында бұл махаббат

Бұл туралы ол армандайды:

Ол жай ғана сөйлейтін болды

Сатушы

Ол оған гүлді орамал береді

Ол оған жүрегін береді деп ойлайды

Бірақ ол тек денесін қалайды

Сондықтан ол өлім туралы ойлайды

Оны естігендер де бар

Бірақ тым кеш, ол былай дейді: