Парадокс - Михаил Шелег

Вот какой парадокс, не найти нам прямого ответа,

Что от жизни мы ждем?

Отчего так капризны все мы?

В ледяном феврале мы живем ожиданием лета,

А в июле грустим и живем ожиданьем зимы.

Мы любимых своих провожаем, целуем им руки,

Преподносим цветы и пытаемся как-то развлечь,

А когда они рядом, живем в ожидании разлуки,

Но разлука придет — и мы вновь в ожидании встреч.

Наша жизнь нас кружит, в своем вихре стремительном вертит,

И все кажется нам — бесконечна у времени нить,

Мы страдаем и любим и живем в ожидании смерти,

Вот она у ворот — не проси ее повременить.

Вот какой парадокс, не к добру видно бьется посуда,

Но мы верим и бьем, и — Аминь!, и — Во веки веков!

И так было всегда — мы живем в ожидании чуда,

Привыкаем и ждем его вновь.

Қандай парадокс, біз тікелей жауап таба алмаймыз,

Өмірден не күтеміз?

Неліктен біз бәріміз соншалықты құмармыз?

Мұзды ақпанда біз жазды күтумен өмір сүреміз,

Ал шілдеде мұңайып, қысты күтіп өмір сүреміз.

Жақындарымызды шығарып саламыз, қолдарын сүйеміз,

Біз гүлдер сыйлаймыз және қандай да бір жолмен көңіл көтеруге тырысамыз,

Олар жақын болғанда, біз ажырасуды күтеміз,

Бірақ ажырасу келеді - және біз тағы да кездесулерді күтеміз.

Біздің өмір бізді айналдырады, бізді өзінің жылдам құйынында айналдырады,

Бізге бәрі көрінеді - уақыт тізбегі шексіз,

Біз азап шегеміз, сүйеміз және өлімді күтеміз,

Міне, ол қақпада - күтуді сұрамаңыз.

Қандай парадокс, ыдыс-аяқтың ұрып-соғуы жақсы емес,

Бірақ біз сенеміз және ұрамыз, және - Әумин!, және - Мәңгі және мәңгі!

Әрқашан осылай болды - біз ғажайыпты күтумен өмір сүреміз,

Біз соған үйреніп, қайта күтеміз.