Зима - Мельница

Далеко по реке уходила ладья,

За тобою ветер мою песню нес.

Я ждала-ждала, проглядела очи я,

Но покрылся льдом да широкий плес.

Но пришла зима, холодны небеса,

Под покровом вьюг пролетает век.

На плече моем побелела коса

И любовь моя не растопит снег.

Только белый снег - стал весь белый свет,

Не разлиться льду да живой водой.

Говорил мне друг, говорил сосед:

"Аль забыл тебя ясный сокол твой?"

Догорает лучина, сгорит дотла,

Лишь метель прядет мое веретено,

И сама уже, точно снег, бела,

Но я буду ждать тебя все равно;

И сама уже, точно смерть, бела,

Но я буду ждать тебя все равно.

Қайық өзен бойымен алысқа кетті,

Өлеңімді жел артыңнан алып жүрді.

Күттім, күттім, көзіммен қарадым,

Бірақ мұзбен жабылған және кең қол жетімді.

Бірақ қыс келді, аспан салқын,

Боранның астында ғасыр ұшады.

Иығымдағы орақ аппақ болып кетті

Ал менің махаббатым қарды ерітпейді.

Тек ақ қар - барлық ақ жарық болды,

Мұзды және тірі суды төгіп алмаңыз.

Бір досым айтты, көршім айтты:

— Әлде сені ұмытып қалды ма, сенің жарқыраған сұңқарыңды?

Шырақ жанады, жанады,

Шпиндельді боран ғана айналдырады,

Оның өзі қар сияқты ақ,

Бірақ мен сені бәрібір күтемін;

Оның өзі өлім сияқты ақ,

Бірақ мен сені бәрібір күтемін.