Двери Тамерлана - Мельница

По лазоревой степи

Ходит месяц молодой,

С белой гривой до копыт,

С позолоченной уздой…

Монистовый звон…

Монгольских стремян —

Ветрами рождён…

И ливнями прян.

Из кувшина через край

Льётся в небо молоко;

Спи, мой милый, засыпай…

Завтра ехать далеко…

Рассвета искал —

Ушёл невредим,

Меня целовал…

Не ты ли один?

Как у двери Тамерлановой выросла трава;

Я ли не твоя стрела, я ль тебе не тетива?

Ты — сердце огня,

Ты — песня знамён,

Покинешь меня,

Степями пленён…

Кибитками лун —

В дорожный туман,

Небесный табун…

Тяжёлый колчан;

Чужая стрела,

Луна — пополам,

Полынь да зола —

Тебе, Тамерлан.

Тревожить ковыль тебе — в других берегах,

И золотом стыть тебе — в высокий курган.

А мне — вышивать

Оливковый лён,

Слезами ронять…

Монистовый звон;

Обручью костра

Навеки верна…

Тебе не сестра…

Тебе не жена…

Ақшыл даланың бойында

Жас ай серуендеп келеді

Тұяққа дейін ақ жалмен,

Алтын жалатылған ауыздықпен…

Монистік қоңырау...

Моңғол үзеңгілері -

Желден туған...

Және дәмдеуіштер жаңбырлары.

Құмыраның шетінен

Аспанға сүт құйылады;

Ұйықта, қымбаттым, ұйықта...

Ертең алысқа барамын...

Таң іздеді -

Зақымсыз кетті

Мені сүйді...

Сіз жалғыз емессіз бе?

Тамерланованың есігінде шөп қалай өсті;

Мен сенің жебең емеспін бе, бауың емеспін бе?

Сіз оттың жүрегісіз

Сіз баннерлер әнісіз

Мені қалдыр

Қадамдарды баурап алды...

Кибитки айлары -

Жол тұманында

Аспандағы табын…

Ауыр діріл;

бөтен көрсеткі,

Ай жартысы

Жусан мен күл -

Саған, Тамерлан.

Сіз үшін қауырсынды шөпті алаңдатыңыз - басқа жағалауларда,

Ал сені алтынмен ұят - биік қорғанға.

Ал мен – кестелеу

зәйтүн зығыр,

Көз жасын тастаңыз…

Монистік қоңырау;

Лагерь

Мәңгі адал...

Сіз әпке емессіз...

Сіз әйел емессіз...