Обряд - Мельница

Ни земли, ни воды, ничего…

Замела метлой белый свет пыль…

И страшиться теперь одного —

Как не стала бы небылью быль,

Как не стала бы быль…

Кто грядет за пургой из обители молний,

Тот единственный мог бы проникнуть за край.

Так гряди из-за гор, из-за гневного моря,

И у этого мира ее забирай, и навеки ее забирай.

Коли в жизни далекой другой

Князь серебряный был бы мне мил,

Он ходил бы студеной рекой,

На уздечке бы солнце водил,

На узде золотой…

Кто грядет за пургой из обители молний,

Тот единственный мог бы проникнуть за край.

Так гряди из-за гор, из-за бурного моря,

И у этого мира ее забирай, и навеки ее

Забирай!

Забирай!

Пропади оно пропадом!

Звенит на ветрах из травы тетива —

Забирай!

Забирай!

Крылья вспыхнули золотом,

Да остались в крови рукава…

А за морем на черной скале

Змей серебряный кольца плетет.

Самоцветы горят в серебре,

Змей крылатый желанную ждет, -

Он свою нареченную ждет.

Обреченную ждет.

Кто летит за пургой из обители молний,

Тот единственный в силах шагнуть через край.

Так гряди из-за гор, из-за синего моря,

И у этого мира меня — забирай эту ложь,

Горе, нежить и небыль,

Я стеклянный сосуд со свечою внутри;

Мы отвержены — что ж, упади же из неба

И у этого мира меня забери!

И навеки меня забери!

Слышишь, в небо меня забери!

Жер жоқ, су жоқ, ештеңе жоқ...

Сыпырғыш ақ жеңіл шаңды сыпырды ...

Енді қорқады -

Қалайша фантастикаға айналмас еді,

Бұл қалайша шындыққа жанаспайды ...

Найзағай мекенінен боран соғып кім келеді,

Бұл жалғыз өзі шетінен өте алады.

Таулардың артынан, қаһарлы теңізден кел,

Және оны бұл дүниеден алып, мәңгілікке ал.

Алыстағы басқаның өмірінде болса

Күміс ханзада маған жақсы болар еді,

Суық өзендей жүрер еді,

Күнді тізгінге мінгізер едім,

Алтын алқада...

Найзағай мекенінен боран соғып кім келеді,

Бұл жалғыз өзі шетінен өте алады.

Таулардың артынан, дауылды теңізден кел,

Оны бұл дүниеден мәңгілікке алып кет

Ала кету!

Ала кету!

Бітір!

Садақтың желінде шырылдау -

Ала кету!

Ала кету!

Алтынмен жарқыраған қанаттары

Иә, жеңдер қанда қалды ...

Ал теңіздің арғы жағында қара тастың үстінде

Жылан күміс сақиналар тоқиды.

Асыл тастар күмісте жанады

Қанатты жылан қалағанын күтеді, -

Ол өзінің құдалығын күтіп отыр.

Ақырылған адам күтіп тұр.

Найзағай мекенінен боранға ұшатын кім,

Ол шетінен аттауға қабілетті жалғыз адам.

Таулардың арғы жағынан, көк теңізден келіңіз,

Бұл әлемде мен бар - бұл өтірікті алып таста,

Қасіретке, өлілер мен фантастика,

Мен ішінде шырақ бар шыны ыдыспын;

Бізді қабылдамады - жақсы, аспаннан құлаңыз

Ал мені бұл дүниеден алып кет!

Ал мені мәңгілікке алып кет!

Тыңда, мені аспанға апар!