Вереск - Мельница

Вереска волны, печальны холмы…

Что впереди… Лишь дорога, дорога…

Скоро пройдем через двери зимы —

Вдруг и совсем не заметив порога.

Ждать уж недолго — безжалостный снег,

Что позади я оставил, укроет.

И не сомкнуть тяжелеющих век,

И вспоминать очевидно не стоит.

К западу солнце, восходит луна —

День уходящий неслышно проводит.

Вереск темнеет, и ночи стена

Нас разделяет, скрывает, уводит.

О, не молчи!

Отвечай же скорей!

Я ведь всего лишь твой странник печальный…

Вереск!

Скажи мне, в какой же из дней

Встал я на путь одинокий и странный?

-= =-

Но нет ответа… Молчали холмы…

Вереска волны печально молчали.

И в ожидании скорой зимы,

В звездной ладье небо тихо качали.

Хизер толқындары, қайғылы төбелер ...

Алда не күтіп тұр... Тек жол, жол...

Жақында біз қыстың есіктерінен өтеміз -

Кенеттен және босағаны байқамай.

Күтуге көп уақыт болмайды - аяусыз қар,

Артымда қалдырғаным жабады.

Ал ауыр қабақтарды жаппаңыз,

Және оны еске түсірудің қажеті жоқ екені анық.

Батысқа қарай күн, ай шығады -

Өтіп бара жатқан күн естілмейтіндей.

Күн қараңғыланып, түн қабырғаға айналды

Бізді ажыратады, жасырады, жетелейді.

О, үндеме!

Тез жауап беріңіз!

Мен сенің қайғылы қаңғыбасыңмын...

Хизер!

Айтыңызшы қай күні

Мен жалғыз және бейтаныс жолға түстім бе?

-==-

Бірақ жауап жоқ... Төбелер үнсіз қалды...

Хизер толқындары қайғылы үнсіз қалды.

Алдағы қысты күтіп,

Аспан жұлдызды қайықта тыныш тербелді.