Шаман - Мельница

Я кривой иглою шкуры штопала,

Солнце над озером

Плавало в тумане свежей кровью

Среди синего молока.

Плачут волки за далекой сопкою —

Знать, дело к осени.

В стойбище им лайки вторят воем,

У оленей красны рога.

Он колдун, он ведун, он шаман, он проклят

Сам собою в трех мирах.

Под его ногой танцуют камни,

Или бубен у меня в груди?

Скоро снег, скоро лед, скоро на охоту

За оленем о семи рогах.

Из косы семь прядей, дева, дай мне —

Ой, режь, да не гляди,

Тетиву ты мне сплети!

Как прозрачный холод веял с севера,

Он говорил слова:

«Как не вспомнит солнца земля зимою,

Так не вспомнить и мне его».

Я коптила рыбу зверобоем-клевером —

Пой, одолень-трава!

Знаки начертила я на ней стрелою,

Ой, да каленою,

Имени запретного!

Забудешь первый закат,

За ним забудешь второй,

Собаки рыбу съедят,

Смешают кости с золой.

И дни короче ночей,

И отрастает коса,

А лайки рвутся с цепей,

А в их глазах — небеса.

Лайки чувствуют след,

Кровавый, как бересклет,

И снова дикий олень

Несется в алый рассвет.

В тумане липком, как кровь,

Он растворяется вновь,

И солнце между семи,

Семи кровавых рогов!

Не тебя ли гонят псы мои, шаман,

В сторону зимы?

Уж не ты ли сам собою предан,

Луком и тетивой?

До того, как упадет ночной туман

В снежные холмы,

Надо мне сыскать колдуна-оленя,

Ой, непутевого!

Только вспомнить имя бы его запретное —

Станет вновь шаман собой,

Меж семи рогов имя то запрятано —

Станет вновь передо мной,

Словно лист перед травой!

Мен терілерді қисық инемен сүрттім,

Көл үстінде күн

Тұманда жаңа қанмен қалықтады

Көк сүттің ішінде.

Қасқырлар алыс төбенің артында жылап жатыр -

Біліңдер, бұл күз туралы.

Лагерьде олардың айқайларын жаңғырық ұнатады,

Бұғылардың қызыл мүйіздері бар.

Ол бақсы, ол бақсы, ол бақсы, ол қарғыс

Үш әлемде жалғыз.

Оның аяғының астында тастар билейді

Әлде кеудемде бунбыр бар ма?

Жақында қар, жақында мұз, жақында аң аулау

Бұғының артында жеті мүйізге жуық.

Өрімнен жеті өрім, қыз, маған бер -

О, кес, қарама

Сіз маған садақтың жіптерін тоқып жатырсыз!

Солтүстіктен қандай мөлдір суық соқты,

Ол сөздерді айтты:

«Жер қыста күнді еске алмайтындай,

Сондықтан мен оны есіме түсіре алмаймын».

Мен балықты Сент-Джон суслосымен ыстадым -

Ән айт, шөпті жең!

Мен оған жебемен белгілер салдым,

Иә, ыстық,

Тыйым салынған есімдер!

Алғашқы күннің батқанын ұмыт

Одан кейінгі екіншісін ұмытарсың,

Иттер балықты жейді

Сүйектерді күлмен араластырыңыз.

Ал күндер түндерге қарағанда қысқа

Ал өрім өседі

Ал лайктар шынжырдан үзіліп,

Ал олардың көзінде – аспан.

Ұнайтындар ізді сезінеді

Эуоним сияқты қанды

Тағы да жабайы бұғы

Қып-қызыл таңға асығады.

Тұманда қан сияқты жабысқақ

Ол қайтадан ериді

Ал күн жеті арасында

Жеті қанды мүйіз!

Иттерім сені қумай ма, шаман,

Қысқа қарай ма?

Сен өзіңді сатып кеткен жоқсың ба,

Садақ пен жіп?

Түнгі тұман түскенге дейін

Қарлы төбелерде

Маған бұғы сиқыршысын табу керек,

О, бақытсыз!

Тек оның тыйым салынған атын есте сақтаңыз -

Шаман қайтадан өзіне айналады,

Жеті мүйіздің арасында аты жасырылған -

Тағы да менің алдымда тұр

Шөп алдындағы жапырақ сияқты!