Призрачные кони - Мельница

Я слышу Призрачных Коней, они летят как гром —

Разметанные гривы и молнии очей;

Над ними Север распростер ползучий мрак ночей,

Восток занялся бледным, негреющим костром,

А Запад плачет в росах, последний пряча свет,

А Юг разлил пыланье пунцово-красных роз…

О тщетность Сна, Желанья и всех Надежд и Грез!

-

В густую глину впахан Коней зловещих след.

Я слышу Призрачных Коней…

Любимая, закрой глаза, пусть сердце твое застучит

Над моим, а волосы — волной мне упадут на грудь,

Чтоб хоть на миг в них отдохнуть, их тишины вдохнуть —

Вдали от тех косматых грив и грохота копыт.

Мен елес жылқыларды естимін, олар найзағайдай ұшады -

Шашыраңқы жал мен найзағай көз;

Олардың үстінде солтүстік түндердің қараңғылығын таратады,

Шығыс ақшыл, қыздырылмаған отты алды,

Батыс шықта жылайды, соңғы жарықты жасырады,

Ал оңтүстік қызыл-қызыл раушан гүлдерін төгіп тастады...

О, ұйқының, қалаудың және барлық үміттер мен армандардың бостығы!

-

Қалың сазға сұмдық жылқылардың ізі жыртылады.

Мен Ghost Horses естимін...

Қымбаттым, көзіңді жұм, жүрегің соқсын

Менің үстінде, шашым кеудеме толқын болып түседі,

Оларда кем дегенде бір сәт демалу, олардың үнсіздігімен тыныс алу -

Әлгі жүйрік жалдардан, тұяқтардың гүрілінен.