Неукротимое племя - Мельница

Дети богини Дану не спят в люльках своих золотых,

Жмурятся и смеются, не закрывают глаз,

Ибо северный ветер умчит их с собою в час,

Когда стервятник в ущелье слетает с вершин крутых.

Я целую дитя свое, что с плачем жмется ко мне,

И слышу узких могил вкрадчиво-тихий зов,

Ветра бездомного крик над перекатом валов,

Ветра бездомного дрожь в закатном огне,

Ветра бездомного стук в створы небесных врат,

И адских врат и гонимых духов жалобы визг и вой.

О сердце, пронзенное ветром, их неукротимый рой

Роднее тебе Мадонны святой, мерцанья ее лампад.

Дану бәйбішенің балалары алтын бесігінде ұйықтамайды,

Олар көздерін қысып күледі, көздерін жұмымайды,

Өйткені солтүстік жел оларды бір сағатта ұшырып әкетеді,

Шатқалдағы лашын тік шыңдардан ұшып кеткенде.

Сүйемін баламды, Көз жасыммен жабысып,

Мен тар қабірлердің үнсіз үнін естимін,

Үйсіздердің жел оқпандарынан жылайды,

Күн батқан отта үйсіздердің желдері дірілдейді,

Үйсіздердің желдері аспан қақпасын қағады,

Ал тозақтың қақпалары мен қуғынға ұшыраған аруақтар айқайлап, айқайлайды.

Ей, жел тескен жүрек, олардың қажымас үйірі

Сізге қымбатырақ - киелі Мадонна, оның шамдарының жыпылықтауы.