Лорд Грегори - Мельница

Полночный час угрюм и тих,

Лишь гром гремит порой.

Я у дверей стою твоих —

Лорд Грегори, открой.

Я не могу вернуться вновь

Домой, к семье своей,

И если спит в тебе любовь,

Меня хоть пожалей.

Припомни лес на склоне гор,

Где волю я дала

Любви, с которой долгий спор

В душе своей вела.

Ты небом клялся мне не раз,

Что будешь ты моим,

Что договор, связавший нас,

Навеки нерушим.

Но тот не помнит прежних дней,

Чье сердце из кремня;

Так пусть же у твоих дверей

Гроза убьет меня.

О небо, смерть мне подари!

Я вечным сном усну

У двери лорда Грегори,

Простив его вину.

Түн ортасы мұңды және тыныш,

Тек кейде күн күркірейді.

Мен сіздің есігіңізде тұрмын -

Лорд Григорий, ашыңыз.

Мен қайта орала алмаймын

Үйге, отбасыңызға,

Ал егер махаббат сенде ұйықтаса,

Тым болмаса мені аяшы.

Таудың баурайындағы орманды есіңе түсір,

Өсиетімді қайда бердім

Махаббат, онымен ұзақ талас

Ол өз жанын басқарды.

Сіз маған бірнеше рет аспанмен ант еттіңіз,

Сен менікі боласың

Бізді байланыстыратын келісім

Мәңгі бұзылмас.

Бірақ ол ескі күндерді есіне түсірмейді,

Кімнің жүрегі шақпақ тастан жасалған;

Ендеше есігіңізге кіріңіз

Дауыл мені өлтіреді.

О, аспан, маған өлім бере гөр!

Мен мәңгілікке ұйықтаймын

Лорд Григорийдің есігінде,

Оның кінәсі үшін кешіріңіз.