Чужой - Мельница

Он пришел, лишь на час опережая рассвет;

Он принес на плечах печали и горицвет.

Щурился на север, хмурился на тучи,

Противосолонь обходил деревню,

И молчали ветры на зеленых кручах,

И цепные птицы стерегли деревья.

Ты не наш — в синих окнах трепетали огни.

Ты продашь, ты предашь за гривну — знали они.

Постучался в двери там, где вишни зрели,

К той, что пела песни да низала бисер,

Где играли звери, где плясали перья,

О незваном госте прошуршали листья:

Ты чужой, ты другой, ты не мой, не любый.

Но подожди, за окном идут дожди, не ходи, не думай.

Где же память твоя — низа оловянных колец?

Где же сердце твое — серебряный бубенец?

Обронил дорогой, заплатил в трактире,

Отобрали воры за гнедой горою;

Я тебя впустила, я тебя простила,

Не горюй о сердце — я скую другое.

Как узнать, удержать перекати-поле?

Приютить, обольстить, не пустить на волю…

Горы ждали весны, посылали солнце за ней.

Сосны видели сны, как им мачтами стать кораблей.

На пороге бросил ворох горицвета,

Только обернулась — он уже далеко,

А в гнездо пустое на дубовой ветке

Колокольчик-сердце унесла сорока.

И не надо звать, ведь твои слова — как трава под ноги.

Как тростник, птичий крик, только миг дороги.

Гонит ветер на восток через воды и песок, через горький, горький сок полыни.

Не догнать, не поймать, не узнать твое имя…

Ол таң атқаннан бір сағат бұрын ғана келді;

Ол иығына мұң мен адонис әкелді.

Солтүстікке көзін қысып, бұлтқа қабағын түйіп,

Күн сәулесіне қарсы ауылды айналып өтті,

Ал желдер жасыл тік жарларда үнсіз қалды,

Ал шынжырлы құстар ағаштарды күзетіп отырды.

Сіз біздікі емессіз - көгілдір терезелерде шамдар жыпылықтады.

Сатасың, гривен үшін сатқын боласың, олар білді.

Мен шие піскен есікті қақтым.

Ән салып, моншақ төккенге,

Жануарлар ойнаған жерде, қауырсындар билеген жерде,

Жапырақтар шақырылмаған қонақ туралы сыбдырлады:

Бөтенсің, басқасың, менікі емессің, ешкімдікі емессің.

Бірақ күте тұрыңыз, терезенің сыртында жаңбыр жауып тұр, жүрмеңіз, ойламаңыз.

Сіздің жадыңыз қайда - қалайы сақиналардың түбі?

Жүрегің қайда – күміс қоңырау?

Жолға түсіп қалды, тавернада төледі,

Ұрылар шығанақ таудың артына алып кетті;

Мен сені кіргіздім, мен сені кешірдім

Жүрекке мұңайма – Мен басқаны іздеймін.

Шөпті ұстауды қалай білуге ​​болады?

Баспана, азғыр, босатпа ...

Таулар көктемді күтіп, артынан күнді жіберді.

Қарағайлар діңгек ретінде кемеге айналуды армандады.

Табалдырықта ол адонис үйіндісін тастады,

Мен жай ғана бұрылдым - ол алыс болды,

Ал емен бұтағының бос ұясында

Қоңыраулы жүректі соқыр алып кетті.

Ал телефон соғудың қажеті жоқ, өйткені сенің сөзің аяғыңның астындағы шөптей.

Құрақтай, құс сайрағандай, жолдың бір сәті.

Жел су мен құм арқылы, жусанның ащы, ащы шырыны арқылы шығысқа қарай соғады.

Қуып жетпе, ұстама, атыңды таныма...