Le bureau - Jean Ferrat

Ils ne savent pas

Pourquoi ils attendent

Ils voudraient partir

Ils restent là

Leur vie se dévide

A l’amble ou au pas

Un jour une ride

Où blesse le bât

L'écho d’un soupir

L’ombre d’une joie

La chance à venir

Qui ne viendra pas

Assis sur leur chaise

Derrière leur bureau

Comme un long malaise

Qui colle à la peau

Les jeunes les vieux

Les garçons les filles

Ont les mêmes yeux

Pâles de vanille

D’avoir trop fixé

D’un regard glacé

La pendule lente

Sur six heures trente

Leur vie s’achemine

Vers on ne sait quoi

Comme un bout de rime

Qui ne rime pas

Assis sur leur chaise

Derrière leur bureau

Comme un long malaise

Qui colle à la peau

Et puis quelquefois

Las de trop attendre

L’un d’eux tout à coup

Hurle comme un loup

Ils ne savent pas

Ce qu’il faut comprendre

Chacun le regarde

Vaguement jaloux

On croit qu’il divague

On dit qu’il est fou

Et s'éteint la vague

Avec le remous

On donne sa chaise

Et son porte-manteau

Un long soupir d’aise

Monte du bureau

Олар білмейді

Олар неге күтіп отыр

Олар кеткісі келеді

Олар сонда қалады

Олардың өмірі сергек болады

Қадам немесе жаяу

Бір күні әжім

аяқ киімнің қысылатын жері

Күрсінудің жаңғырығы

Қуаныштың көлеңкесі

Келу мүмкіндігі

Кім келмейді

Олардың орындықтарында отырады

Олардың үстелінің артында

Ұзақ ыңғайсыздық сияқты

Ол теріге жабысады

Жас - кәрі

Ұлдар қыздар

көздері бірдей

Ванильді палес

Тым көп түзету үшін

Мұзды көзқараспен

Баяу маятник

Алты жарымда

Олардың өмірі жалғасуда

Кім не білсін

Риманың бір бөлігі сияқты

Кім рифма айтпайды

Олардың орындықтарында отырады

Олардың үстелінің артында

Ұзақ ыңғайсыздық сияқты

Ол теріге жабысады

Сосын кейде

Тым ұзақ күтуден шаршадым

Солардың бірі кенеттен

Қасқырдай бақыр

Олар білмейді

Нені түсіну керек

Барлығы қарап отыр

Бұлыңғыр қызғаныш

Біз оны адасып жүр деп ойлаймыз

Олар оны жынды дейді

Және толқынды өшіреді

Бұралумен

Біз оның орындығын береміз

Және оның киім сөресі

Ұзақ дем алды

Жұмыс үстелінен тұрыңыз