El Camino De Regreso - Ismael Serrano

Hasta entonces nunca me habían aterrado

de esta forma los aeropuertos.

Lléname de abrazos, lléname de besos,

creo que anunciaron tu vuelo.

Y entre lágrimas tu figura es devorada por la gente,

y una fiera maloliente clava en mi alma sus afilados dientes.

Sus afilados dientes.

Quedo con el sabor metálico de la soledad

y deshojo el calendario.

Tengo miedo, tengo frío y dudo,

y hago repaso.

Fugaz e indeterminado, como un sueño ha comenzado

esta historia y no sé, en verdad, si fue real.

Quién me iba a decir que te iba a encontrar una noche casual,

yo ejerciendo de torpe sentimental.

«¿Qué haces aquí?

A punto estaba de marcharme,

qué bueno es encontrarte».

Y tú y yo inmóviles, y en torno a nosotros

giraban colores, pasaban horas, rostros.

Pasaban horas, rostros.

Pero nada de esto era importante,

«así que háblame de ti y no pares».

Apenas te dejaba la música con su metralla.

«Cuéntame cómo era todo antes».

Aunque seriamente dudo si en verdad hubo un antes,

sólo recuerdo bien, con nitidez, que hubo un después.

Entre empujones, entre la gente,

me acerco torpemente con taquicardia adolescente,

en aquel bar donde no entra ni un rayo de luz,

sé que fuera, sé que fuera amanece.

Sé que fuera amanece.

Nuevos reencuentros, nuevas confesiones, y de repente me veo

perdido en un aeropuerto,

con las pesadillas que día a día me acompañan, cotidianas,

con las que me atormento:

A qué son bailan tus caderas,

qué sudores te alimentan, tengo tanto miedo

de que olvides el camino de regreso,

el camino de regreso.

Осы уақытқа дейін олар мені қорқытқан емес

осылайша әуежайлар.

Мені құшақтап, сүйіспен толтыр,

Менің ойымша, олар сіздің рейсіңізді жариялады.

Көз жасын арасында сенің бейнеңді халық жейді,

ал сасық аң менің жаныма өткір тістерін қазып жатыр.

Оның өткір тістері.

Менде жалғыздықтың металл дәмі қалды

мен күнтізбені дефолиациялаймын.

Мен қорқамын, мен суықпын және мен күмәнданамын,

және мен қарастырамын.

Ұшқыш және белгісіз, арман сияқты басталды

бұл оқиға және мен оның шын болғанын білмеймін.

Мен сені кездейсоқ түнде табамын деп кім айтты,

мен сентименталды ебедейсіз әрекет етіп жатырмын.

«Сіз мұнда не істеп жүрсіз?

Кетейін деп едім,

кездескеніме қандай жақсы».

Ал сен де, мен де қимылсыз, айналамызда

Түстер айналды, сағаттар өтті, жүздер.

Сағаттар өтті, жүздер.

Бірақ бұлардың ешқайсысы маңызды емес еді.

«Сондықтан маған өзіңіз туралы айтыңыз және тоқтамаңыз».

Әуен сізді өзінің сынықтарымен әрең қалдырды.

- Бұрын қандай болғанын айтшы.

Мен шынымен бұрын болғанына күмәндансам да,

Кейінірек болғаны анық, анық есімде.

Жұрт арасында, жұрт арасында,

Мен жасөспірім тахикардиясына ебедейсіз жақындаймын,

жарық сәулесі де кірмейтін барда,

Мен білемін, бұл болды, мен таң атқанын білемін.

Сыртта таң атқанын білемін.

Жаңа кездесулер, жаңа конфессиялар, мен кенеттен өзімді көремін

әуежайда жоғалған,

Менімен бірге жүретін түнгі түндермен, күнде,

Мен өзімді қинаймын:

Сіздің жамбасыңыз не үшін билеп жатыр?

сені немен қоректендіреді, мен қатты қорқамын

Қайтар жолды ұмытқаның үшін,

кері жол.