Le hibou - Grégoire

Caillou, genou, chou, pou, joujou, bijou,

Répétait sans fin le petit hibou.

Joujou, bijou, pou, chou, caillou, genou,

Non, se disait-il, non, ce n’est pas tout.

Il y en a sept pourtant, sept en tout:

Bijou, caillou, pou, genou, chou, joujou.

Ce n’est ni bambou, ni clou, ni filou…

Quel est donc le septième?

Et le hibou,

La patte appuyée au creux de sa joue,

Se cachait de honte à l’ombre du houx.

Et il se désolait, si fatigué

Par tous ses devoirs de jeune écolier

Qu’il oubliait, en regardant le ciel

Entre les branches épaisses du houx,

Que son nom, oui, son propre nom, hibou,

Prenait, lui aussi, un X au pluriel.

Малтатас, тізе, қырыққабат, бит, ойыншық, асыл тас,

Кішкентай үкіні шексіз қайталады.

Ойыншық, асыл тас, пу, қырыққабат, қиыршық тас, тізе,

Жоқ, жоқ, бұл бәрі емес деп ойлады.

Әлі жеті, барлығы жеті:

Асыл тас, тас, бит, тізе, қырыққабат, ойыншық.

Бұл бамбук та, шеге де емес, айлакер де емес...

Сонда жетінші деген не?

Ал үкі,

Табаны оның бетінің қуысын басып,

Ұяттан киелі көлеңкеде тығылған.

Және ол қатты шаршады, өкінді

Мектептегі барлық міндеттерімен

Аспанға қарап, ұмытып кеткенін

Киелі қалың бұтақтардың арасында,

Оның аты, иә, өз аты, үкі,

Сондай-ақ көпше түрде Х белгісін алды.