Dans la maison trop grande et trop vide - Georges Moustaki

Dans la maison trop grande et trop vide

Dans la rue devenue déserte

Dans Paris qui n’est plus qu’un boulevard de cendres

Dans le soleil glacé, dans les nuages bas

Et dans l’eau immobile d’un océan inerte

Dans le regard éteint des vivants inconnus

Je crie ma solitude en lettres de noblesse

Je crie mon insomnie dans la nuit indifférente

Et je maquille les poupées qui en témoignent

La nostalgie étouffe un bâillement d’ennui

Mais la douleur est làsourde et muette

Comme il se doit

La peur désemparée par toutes mes faiblesses

Dans le silence épais comme un point d’orgue

Le langage est approximatif

Үйде тым үлкен және тым бос

Елсіз қалған көшеде

Парижде бұл күлді бульвардан артық емес

Мұзды күнде, аласа бұлттарда

Ал инертті мұхиттың тынық суында

Белгісіз тіршіліктің сөнген көзқарасында

Жалғыздығымды тектілік хатпен айқайлаймын

Ұйқысыз түнде айқайлаймын

Ал мен оны көрсететін қуыршақтарды құрастырамын

Сағыныш көңілсіз есінейді

Бірақ ауырсыну сол жерде саңырау және мылқау

Болуы керек сияқты

Менің барлық әлсіздігімнен қорқу

Шарықтау шегі сияқты қалың тыныштықта

Тіл шамамен