Coup de foudre - Debout sur le zinc

Il faisait nuit, il pleuvait fort sur ma route;

J'étais à pied, je ne comptais plus les gouttes;

Pauvre diable perdu en chemin

J’ai pris le rallongi du destin

Bien trop trempé pour pouvoir continuer

A la première porte je choisis de toquer;

Cherchant juste une âme charitable

Un p’tit bout de pain au coin d’une table

Quand enfin fût tirée la bobinette

Et qu’un chat noir entre mes jambes eût passé

Que de la port à peine entrouvrte

J’entendis mon hôte me questionner

Je perçus tout d’abord comme un cantique

Une voix de femme comme on en fait plus

Puis une question d’ordre plus pratique:

«Que voulez-vous à cette heure indue?

«Jamais, non jamais

À cette porte, je n’aurais du frapper;

Si je pouvais tout changer

Je s’rais chez moi seul sous ma couette, dans mon lit douillet

Je mis bien dix secondes à lui répondre

Tant cette voix me fit l’effet d’un baiser;

Tant l’instant assommait ma faconde

Tant ma bouche partait pour balbutier

Puis retrouvant la maîtrise de mes babines

Cherchant en moi l'éloquence d’un roi;

Je lui répondit d’une voix câline:

«Je suis perdu, trempé, aidez-moi «Jamais, non jamais

À cette porte, je n’aurais du frapper;

Si je pouvais tout changer

Je s’rais chez moi seul sous ma couette, dans mon lit douillet

Car sûrement surprise par l’audace d’une telle demande

Elle ouvrit sa porte et me chanta «suivez-moi «Maintenant pourvu de son offrande

J’entrai puis lui enquillai le pas

Je la suivis dans un petit couloir sombre

Où sa silhouette, telle la plus belle des ombres

Flottait devant mes yeux médusés;

Je sentais mes jambes vaciller

Jamais, non jamais

À cette porte, je n’aurais du frapper;

Si je pouvais tout changer

Je s’rais chez moi seul sous ma couette, dans mon lit douillet

Une fois assis tout près de la cheminée

Près d’une table où elle s'était installée;

Je découvris pour la première fois

Son visage, son corsage, oulalah…

Elle me parlait, mais je ne l’entendais pas

J'étais mouillé, mais qu’est-ce que je m’en foutais;

Tout mon or aujourd’hui je donn’rais

Pour qu’ici l’histoire fût achevée

Retrouvant mes facultés auditives;

Je compris, fort gêné, qu’elle me proposait

Comme elle le faisait pour ses convives

De m’aider à me débarrasser

Hélas, sous l’effet de l’humidité

Mon par-dessus avait bien sûr rétrécit;

On eut bien du mal à l’enlever;

Et commencèrent les acrobaties

Elle tirait si fort

Sur mes manches que tout finit pas lâcher

Et me voila moitié nu

Devant la bête, qui trébucha, et tomba dans mes bras !

Mais !

Sous l'émotion, mon coeur, lui aussi, lâcha;

Comme foudroyé par une flèche trop acérée;

Son bouche-à-bouche aggrava mon cas !

Bien mort, je vis mon âme s’envoler !

Depuis ce jour, de nuage adopté

Il pleut des larmes sur la maison adorée;

Il fait orage quand elle est amoureuse

Et beau temps quand elle est malheureuse !

Қараңғы болды, жолымда қатты жаңбыр жауды;

Жаяу болдым, тамшыларды санамадым;

Бейшара шайтан жолда адасып қалды

Мен тағдырдың зембілін алдым

Жалғастыру үшін тым ылғалды

Бірінші есікте мен қағуды таңдаймын;

Тек қайырымды жанды іздеймін

Үстелдің бұрышында кішкене нан

Ақырында орам тартылған кезде

Ал екі аяғымның арасынан бір қара мысық өтіп кетіпті

Тек әрең ашылған порт

Мен жүргізушінің маған сұрақ қойғанын естідім

Мен алдымен гимн ретінде қабылдадым

Әйел дауысы, біз көбірек жасаймыз

Содан кейін практикалық сұрақ:

«Осы құдайсыз уақытта не қалайсыз?

«Ешқашан, ешқашан

Бұл есікті қағуға болмайды;

Егер мен бәрін өзгерте алсам

Мен үйде көрпенің астында, жайлы төсегімде жалғыз боламын

Мен оған жауап беру үшін жақсы он секунд алдым

Бұл дауыс маған сүйіскендей әсер етті;

Менің әңгімемді таң қалдырды

Менің аузым дірілдеп бара жатқанда

Содан кейін өзімді бақылауды қалпына келтірдім

Менен патшаның шешендігін іздеп;

Мен қобалжыған дауыспен жауап бердім:

«Мен адасып қалдым, сіңіп кеттім, маған көмектес» Ешқашан, жоқ ешқашан

Бұл есікті қағуға болмайды;

Егер мен бәрін өзгерте алсам

Мен үйде көрпенің астында, жайлы төсегімде жалғыз боламын

Өйткені мұндай өтініштің батылдығына таңғалатыны сөзсіз

Ол есігін ашып, маған «артымнан ер» әнін айтты

Мен ішке кірдім, сосын оның соңынан ердім

Мен оның соңынан қараңғы кішкентай дәлізде жүрдім

Оның фигурасы, көлеңкелердің ең әдемісі сияқты

Аңыраған көз алдымда қалықтады;

Мен аяғымның дірілдеп жатқанын сездім

Ешқашан, жоқ ешқашан

Бұл есікті қағуға болмайды;

Егер мен бәрін өзгерте алсам

Мен үйде көрпенің астында, жайлы төсегімде жалғыз боламын

Бірде Каминге жақын отырды

Ол жайғасқан үстелдің жанында;

Мен бірінші рет аштым

Оның беті, кеудесі, оулалах...

Ол менімен сөйлесті, бірақ мен оны естімедім

Мен дымқыл болдым, бірақ маған не болды;

Бүгін бар алтынымды берер едім

Осылайша әңгіме аяқталды

Есту қабілетімді қалпына келтіру;

Мен оның ұсыныс жасап жатқанын түсіндім, қатты ұялдым

Ол қонақтарға жасағандай

Маған құтылуға көмектесу үшін

Өкінішке орай, ылғалдың әсерінен

Менің шинельім, әрине, кішірейіп кетті;

Оны алып тастау қиын болды;

Ал акробатика басталды

Ол қатты тартты

Менің жеңімде бәрі бос емес

Міне, мен жартылай жалаңашпын

Сүрініп, құшағыма түскен аңның алдында!

Бірақ !

Сезім астында менің де жүрегім босады;

Тым өткір жебе түсіргендей;

Оның аузынан шыққан сөздері менің жағдайымды нашарлатты!

Өлді, мен жанымның қалықтағанын көрдім!

Сол күннен бастап бұлт қабылданды

Сүйген үйге көз жасын төгеді;

Ол ғашық болған кезде боран болады

Және ол бақытсыз болған жақсы кездер!