Bema pamięci żałobny rapsod - Czesław Niemen

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi…

Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz

Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan?

Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan

Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę, jak tancerz

Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie

Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie

Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki

Pokłaniają się góry opuszczonymi skrzydłami

Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki

Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami

Idą panny żałobne, jedne, podnosząc ramiona

Ze snopami wonnymi, które wiatr wzgórze rozrywa

Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa

Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…

Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia

Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia

Chłopcy biją w topory, pobłękitniałe od nieba

W tarcze, rude od świateł, biją pachołki służebne

Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba

Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta podniebne

Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca

I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął

I po ostrzach, jak gwiazda, spaść nie mogąca, prześwieca

Chorał ucichł był nagle i znów, jak fala, wyplusnął

Dalej — dalej — aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu

I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą

Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu

Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody

W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów

Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody

Serca zemdlałe ocucą, pleśń z oczu zgarną narody

Dalej — dalej…

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi ...

Неге, көлеңке, қолың сауыт-сайман болып кетіп бара жатырсың

Шырақтарда, сіздің тізеңіздегі ұшқындар қандай?

Жасыл лавр қылыш, Таза күндердің жылауына бата

Сұңқар сынып, атыңыз бидей аяғын жұлқылайды

Олар үрлейді, вымпелдерді үрлейді және олар бір-біріне үрлейді

Аспанда кезіп жүрген әскерлердің жылжымалы шатырлары сияқты

Белгілер келгенше ұзақ кернейлер жылайды

Таулар қанаттарын төмен түсіріп тағзым етеді

Найзадай тесілген айдаһар, кесіртке, құстар

Найзамен қуған қанша идея

Біреуі екі қолын көтеріп, жоқтаушылар келе жатыр

Жел соққан жұпар иістерімен

Екіншіден, бетінен жыртылған шұңқырдағы жыртты жинау

Басқалары, бұл ғасырлар бұрын жасалған болса да, жолдарды іздейді ...

Басқалары, үлкен сазды ыдыстарды жерге соғып жатыр

Крекингтегі діріл әлі де қайғыға ықпал етеді

Ұлдар аспаннан көгерген балталарды ұрады

Шамдар қызыл қалқандарды қызметшілер соқты

Түтіндер арасында бесікке айналған үлкен баннер

Садаққа қадалған найза, аспанға сүйеніп тұрасың

Олар сайға түсіп, батып кетеді ... олар ай сәулесіне шығады

Ал олар аспанда қара түске боялып, үстіне суық нұр төгіледі

Ал жүздердің бойынан құламайтын жұлдыздай жарқырайды

Қайырмасы кенет тоқтады да, толқындай қайта ұшты

Қосулы - қосулы - сіз төмен түскенде, ол қабірге келгенше

Ал тереңдікте мен жолдың артында жасырынған қараны көремін

Оның үстіне, адамзат амалын таппайды

Атыңның найзасымен ол ескі найзадай соғады

Ал мен шеруді жабамын, сарайларды ұйқыда мұңаяды

Қақпаны урнамен қағып, балталардың жыртығын ысқырып

Иерихонның қабырғалары бөренелер сияқты құлағанша

Әлсіреген жүректер оянады, Ұлттар көзден көгереді

Әрі қарай…