Ungehorsam - Carved in Stone

«Sag mir, warum weint ein Dämon

Solch ein stolzer Dämon

Solch ein Wesen wie Du?

Ist es, ist es Angst vor der Einsamkeit

Ist es Angst vor der Bosheit

Läßt es Dir keine Ruh?»

Und er öffnete die Augen und er sah sie fragend an

Durch das Glitzern seiner Tränen im Gesicht

Denn er sah das junge Mädchen, das zu töten man ihm befahl

Aber töten konnte er die Schönheit nicht

«Ich bin ohne Herz, ohne Seele

Bin ein Spielzeug des Meisters

Der den Mord mir befahl

Trotzdem spüre ich mich erbeben

Nähme ich Dir dein Leben

Würde meins mir zur Qual…»

Und sie nahm die bleichen Hände: «Edler Fürst der Finsternis

Laß uns fliehen vor dem Meister, der Dich führt.»

Ihre Augen waren voll Liebe, ihre Wangen glühten heiß

Ihre Stimme hatte seinen Geist berührt

Aber der dunkle Meister war wachsam

Schickte geifernde Bestien

Zu verschlingen die Zwei

Schließlich wurden beide gefunden

Und sie bissen ihnen Wunden;

Es schien alles vorbei…

Da erhob der schwarze Engel sich, stellte sich der Bestienschar

Und sie wichen voller Angst vor der Gestalt

Seine schwarzen Augen bebten und sein Haar flatterte wild

Um ihn wurde alles dunkel, wurd es kalt

Denn er forderte den Meister und der Meister kam herbei

Und sie kämpften in der Tiefe um ihr Leben;

Ganz alleine stand sie da, weinte bitter, weinte heiß

Und die Erde unter ihr ein einzig Beben

Schließlich floß es Blut aus der Erde

Und die Klinge des Dämons

Bracht' dem Meister den Tod

Ihr Liebster erhob sich über dem Abgrund

Als der höchste der Fürsten

Und sein Schwert war blutrot

Und sie nahm die bleichen Hände: «Fürst des Dunkel, ich bin Dein

Ohne Dich kann ich und will ich nicht besteh’n.»

Und er nahm die Schönheit mit sich in das bleiche Licht der Nacht;

Niemals wurden beide je wieder geseh’n

«Жын неге жылайды, айтшы

Сондай мақтаншақ жын

Сіз сияқты жан ба?

Бұл ма, жалғыздықтан қорқу ма

Зұлымдықтан қорқу ма

Бұл сізге тыныштық бермейді ме?»

Және ол көзін ашып, оған сұрақпен қарады

Көз жасының жылтыраған бетінен

Өйткені ол өлтіруге бұйырылған жас қызды көрді

Бірақ ол сұлуды өлтіре алмады

«Мен жүрексіз, жансызмын

Мен шебердің ойыншығымын

Мені өлтіруге кім бұйырды

Сонда да қалтырап жатқанын сеземін

Мен сенің өміріңді аламын

Менікі азап болар ма еді...»

Ол бозарған қолдарын алды: «Қараңғылықтың асыл ханзадасы

Сізге жол көрсететін қожайыннан қашайық».

Оның көздері махаббатқа толы, жанарлары ыстық болды

Оның дауысы оның рухына әсер етті

Бірақ қараңғы қожайын сергек болды

Құлдық ететін аңдарды жіберді

Екеуін жеу үшін

Ақыры екеуі де табылды

Олар жараларын тістеп алды;

Бәрі біткен сияқты...

Сонда қара періште көтеріліп, аңдар тобына қарсы шықты

Ал олар қорқып мүсіннен қашып кетті

Қара көзі дірілдеп, шашы дірілдеп кетті

Айналасының бәрі қараңғыланып, салқындап кетті

Өйткені ол қожайыннан талап етті және қожайын келді

Және олар тереңдікте өмірлері үшін күресті;

Ол жалғыз тұрып, қатты жылап, қатты жылады

Оның астындағы жер бір діріл

Ақырында жерден қан шықты

Және жынның жүзі

Қожайынға өлім әкелді

Оның ғашығы шыңыраудың үстіне көтерілді

Ханзадалардың ең жоғарғысы ретінде

Оның қылышы қан қызыл болатын

Ол бозарған қолдарын алып: «Қараңғылық ханзадасы, мен сенікімін

Мен сенсіз өмір сүре алмаймын және болғым да келмейді».

Ол сұлуды өзімен бірге түннің бозғылт жарығына алып кетті;

Екеуі енді ешқашан көрінбеді