Im Saal voller Licht - Carved in Stone

Zu einsamen, kalten, zerfallnen Gemäuern,

dort zieht es sie hin jede Nacht,

und ob es auch regnet, und ob es auch schneit,

sie folgt einer leitenden Macht.

Ihr bluten die Füße, zerrissen von Dornen,

der Pfad durch die Wälder ist schmal;

sie läuft und sie blutet aus brennenden Wunden

und jeder Schritt wird ihr zur Qual.

Sie weiß nicht, wohin ihre Füße sie tragen,

denn sie laufen ganz von allein

und führen sie zu den zerfallnen Gemäuern;

ganz vorsichtig tritt sie dort ein.

Der Korridor schweigt, alles ist still und leise,

ihr Atem der einzige Laut;

die Fackeln beginnen, von alleine zu brennen,

sie grüßen die traurige Braut.

Verhallt ist das Echo der zierlichen Füße

und endlich erreicht sie ihr Ziel;

ihr brennen die Augen von glutheißen Tränen;

so steht sie da und weint ganz still…

Im Hauptsaal der Festung, dort liegt ihr Geliebter

und träumt in der ewigen Nacht.

Ein Abbild der Schönheit, beschienen von Kerzen,

still hält sie über ihn Wacht.

Und nimmt ihr der Tod auch den Körper des Liebsten,

die Liebe, die nimmt er ihr nicht;

so führt sie des Nächtens ihr Herz zu der Festung,

zum Liebsten im Saal voller Licht.

Жалғыз, суық, қираған қабырғаларға,

ол әр түнде сонда тартылады,

жаңбыр жауа ма, қар жауа ма,

ол жетекші күшпен жүреді.

Оның аяғы қансырап, тікен жыртылған,

орман арқылы өтетін жол тар;

ол жүгіреді және күйген жарадан қан кетеді

және оның әрбір қадамы азапқа айналады.

Ол аяғының қайда апаратынын білмейді

өйткені олар өздігінен жүгіреді

және оларды қираған қабырғаларға апарыңыз;

ол жерге өте мұқият кіреді.

Дәліз үнсіз, бәрі тыныш және тыныш,

оның тынысы жалғыз дыбыс;

алаулар өздігінен жана бастайды,

олар мұңды келінге сәлем береді.

Нәзік аяқтың жаңғырығы өшті

ақырында ол өз мақсатына жетеді;

оның көздері жанып тұрған жаспен күйіп кетеді;

ол сол жерде тұрып, өте тыныш жылайды ...

Бекіністің үлкен залында оның сүйіктісі сол жерде жатыр

және мәңгілік түнде армандар.

Шам жанған сұлулықтың бейнесі,

Үнсіз оны бақылап отырады.

Ал өлім оның сүйгенінің денесін де алып кетеді,

оның сүйіспеншілігінен айырылмайды;

түнде ол жүрегін қамалға апарады,

нұрға толы залдағы сүйіктісіне.