Préface - Bernard Lavilliers

La poésie contemporaine ne chante plus… elle rampe.

Elle a cependant le

Privilège de la distinction… Elle ne fréquente pas les mots mal famés…

Elle les ignore.

On ne prend les mots qu’avec des gants: à «menstruel» on

Préfère «périodique», et l’on va répétant qu’il est des termes médicaux qu’il

Ne faut pas sortir des laboratoires et du codex

Le snobisme scolaire qui consiste, en poésie, à n’employer que certains mots

Déterminés, à la priver de certains autres, me fait penser au prestige du

rince-doigts

Et du baisemain.

Ce n’est pas le rince-doigts qui fait les mains propres ni le

Baisemain qui fait la tendresse.

Ce n’est pas le mot qui fait la poésie mais

La poésie qui illustre le mot

Les écrivains qui ont recours à leurs doigts pour savoir s’ils ont leur compte

De pieds, ne sont pas des poètes, ce sont des dactylographes.

Le poète

D’aujourd’hui doit appartenir à une caste à un parti ou au «Tout Paris».

Le

Poète qui ne se soumet pas est un homme mutilé

La poésie est une clameur.

Elle doit être entendue comme la musique.

Toute

Poésie destinée à n'être que lue et enfermée dans sa typographie n’est pas

Finie.

Elle ne prend son sexe qu’avec la corde vocale comme le violon prend le

Sien avec l’archet qui le touche.

L’embrigadement est un signe des temps.

De

Notre temps.

Les hommes qui pensent en rond ont les idées courbes.

Les

Sociétés littéraires c’est encore la Société.

La pensée mise en commun est une

Pensée commune

Mozart est mort seul, accompagné à la fosse commune par un chien et des

Fantômes.

Renoir avait les doigts crochus de rhumatismes.

Ravel avait une

Tumeur qui lui suça d’un coup toute sa musique.

Beethoven était sourd.

Il

Fallut quêter pour enterrer Bela Bartok.

Rutebeuf avait faim.

Villon volait

Pour manger.

Tout le monde s’en fout.

L’Art n’est pas un bureau

D’anthropométrie.

La lumière ne se fait que sur les tombes.

Nous vivons une

Époque épique et nous n’avons plus rien d'épique.

La musique se vend comme du

Savon à barbe.

Pour que le désespoir même se vende il ne reste qu'à en trouver

La formule.

Tout est prêt: les capitaux — la publicité - la clientèle

Qui donc inventera le désespoir?

Avec nos avions qui dament le pion au soleil.

Avec nos magnétophones qui se

Souviennent de ces «voix qui se sont tues»

Nous sommes au bord du vide, ficelés dans nos paquets de viande à

Regarder passer les révolutions.

N’oubliez jamais que ce qu’il y

A d’encombrant dans la Morale, c’est que c’est toujours la Morale des Autres

Les plus beaux chants sont les chants de revendication.

Le vers doit faire

L’amour dans la tête des populations.

A l'école de la poésie et de la musique

On n’apprend pas —

On se bat

Қазіргі поэзия енді жырламайды... жорғалайды.

Дегенмен, оның бар

Ерекшелік артықшылығы... Ол жаман сөздерді жиі айтпайды...

Ол оларды елемейді.

Сөздер тек қолғаппен қабылданады: «етеккір» кезінде біз

«Мерзімділікке» артықшылық беріңіз және біз ол медициналық терминдер бар екенін қайталаймыз

Зертханадан және кодекстен шықпау керек

Поэзияда тек белгілі бір сөздерді қолданудан тұратын мектеп сноблығы

Белгілі, оны басқалардан айыру, беделін еске салады

дымқыл орамал

Және қол сүю.

Қолыңызды немесе қолыңызды тазартатын саусақ жуу емес

Нәзіктік беретін Kissand.

Поэзияны тудыратын сөз емес

Сөзді суреттейтін поэзия

Есептік жазбасы бар-жоғын білу үшін саусақтарын қолданатын жазушылар

Аяқ ақын емес, теруші.

ақын

Бүгін кешке немесе «Бүкіл Парижге» каста болуы керек.

the

Бағынбаған ақын – мүгедек

Поэзия - шу.

Оны музыка сияқты есту керек.

Бәрі

Тек оқуға және оның типографиясына қосуға арналған поэзия жоқ

Аяқталды.

Ол жыныстық қатынасты тек скрипка алатындай вокалдық сыммен қабылдайды

Садақ оған тиіп тұр.

Жұмысқа қабылдау – заманның белгісі.

Оның

Біздің уақыт.

Шеңбер болып ойлайтын ерлердің идеялары қисық болады.

The

Әдеби қоғамдар бұрынғысынша Қоғам болып табылады.

Біріктірілген ой – а

ортақ ой

Моцарт жалғыз қайтыс болды, ит пен жаппай қабірге еріп жүрді

Елестер.

Ренуардың саусақтары ревматизммен қисық болған.

Равел болды

Оның барлық музыкасын бірден сорып алған ісік.

Бетховен саңырау болды.

Ол

Бела Бартокты жерлеуді өтінуге тура келді.

Рутебеуф аш болды.

Вильон ұшып бара жатты

Жеу.

Ешкім ойламайды.

Өнер кеңсе емес

Антропометрия.

Жарық тек қабірлерде.

Біз өмір сүреміз а

Эпикалық дәуір және бізде эпикалық ештеңе қалмады.

Музыка лайк сатады

Қырыну сабыны.

Тіпті сатудан үмітсіздікке ұшырау үшін сізге тек оны табу жеткілікті

Формула.

Барлығы дайын: астана — жарнама — клиенттер

Үмітсіздікті кім ойлап табады?

Біздің ұшақтар күнді соғып жатыр.

Біздің магнитофондарымызбен

Сол «үнсіз қалған дауыстарды» есте сақтаңыз

Біз қуыстың шетінде тұрмыз, ет қораптарына байланғанбыз

Төңкерістердің өтіп жатқанын қараңыз.

Бұл не екенін ешқашан ұмытпаңыз

Мораль туралы қиын нәрсе - бұл әрқашан басқалардың моральдық қасиеті

Ең әдемі әндер – талапты әндер.

Аят істеу керек

Адамдардың санасында махаббат.

Поэзия мен музыка мектебінде

Біз үйренбейміз -

Біз ұрысып жатырмыз