Un bateau mais demain - Anne Sylvestre

Un bateau s’est cassé, Baptiste

Nous n’irons plus sur les rochers

Les gens de la côte sont tristes

Ils ont le cœur tout arraché

Un bateau s’est cassé, il sombre

Bien sûr, ce n’est pas le premier

Mais avec lui s’approche l’ombre

Nous n’irons plus jamais pêcher

Un bateau s’est cassé, Gaëlle

Il vomit du noir assassin

Il tue la mer et avec elle

Tout ce qui vivait dans son sein

Il endeuille à jamais les plages

Il désespère les marins

Empoisonne les coquillages

Et les oiseaux mourront demain

On me dira «Reste à ta place

Occupe-toi donc des enfants»

Avec quoi veut-on qu’on les fasse

Ces chansons de vagues et de vent?

Avec quoi veut-on qu’on les berce

Tous ces enfants désenchantés?

Quand je pense à ce qu’on leur laisse

Je n’ose plus les regarder

Un bateau s’est cassé, Carole

Un bateau empoisonne tout

Et les beaux poèmes s’envolent

On vit dans un monde de fous

Demain, ça en sera un autre

Et pourquoi ça s’arrêterait?

On se repassera la faute

La belle jambe que ça nous fait

Un bateau s’est cassé, Grégoire

On veut déjà nous rassurer

Et pourtant, c’est la mer à boire

À boire et puis à en crever

Un bateau mais demain, Carine

Puisqu’un bateau a pu faillir

Demain, ce sera une usine

Qui sera la mort à venir

On me dira «Vas-tu te taire !»

Mais demain tout sera foutu

Qu’auront-ils fait de notre Terre?

Nous n’irons plus, nous n’irons plus

Nous n’irons plus au bois, les mômes

Tous les arbres sont défeuillés

Restera-t-il quelques fantômes

Pour dire «Nous avons été»?

Un bateau s’est cassé, Armelle

Et nous irons sur les rochers

Avec nos seaux, avec nos pelles

Comme si rien n’avait changé

Mais ça ne sera pas du sable

Nous n’y ferons pas de châteaux

Dans tout ce noir irréparable

L’espoir s’enlisera bientôt

Tout comme crèvent les oiseaux

Қайық сынды, Баптист

Біз енді жартастарға бармаймыз

Жағалаудағылар мұңаяды

Олардың жүрегі ауырады

Қайық сынды, батып кетті

Әрине, бұл бірінші емес

Бірақ онымен бірге көлеңке де келеді

Біз енді ешқашан балық аулауға бармаймыз

Қайық сынды, Гаэл

Ол өлтіретін қара құсады

Ол теңізді және онымен бірге өлтіреді

Оның ішінде өмір сүргеннің бәрі

Ол жағаларды мәңгілік жоқтайды

Ол теңізшілердің үмітін үзеді

Қабықтарды улаңыз

Ал құстар ертең өледі

Маған «Орныңда бол

Сондықтан балаларға қамқор болыңыз»

Біз олардың немен жасалғанын қалаймыз?

Сол толқындар мен желдің әндері?

Біз оларды немен шайқағымыз келеді

Осының бәрі есінен танып қалған балалар?

Мен оларға не қалдырамыз деп ойласам

Мен енді оларға қарауға батылым бармайды

Қайық сынды, Кэрол

Қайық бәрін улайды

Әдемі өлеңдер ұшады

Біз ақылсыз әлемде өмір сүреміз

Ертең басқа болады

Ал ол неге тоқтайды?

Біз кінәні өзімізден аламыз

Оның бізге беретін әдемі аяғы

Қайық сынды, Грегуар

Біз қазірдің өзінде бізді сендіргіміз келеді

Әйтеуір, бұл су ішетін теңіз

Ішуге, содан кейін өлуге

Қайық бірақ ертең, Кэрин

Өйткені қайық істен шығуы мүмкін

Ертең ол зауыт болады

Алдағы өлім кім болады

Маған «Үндемейсің бе!» деп жауап береді.

Бірақ ертең бәрі бұзылады

Олар біздің Жермен не істемек?

Біз енді бармаймыз, енді бармаймыз

Біз енді орманға бармаймыз, балалар

Барлық ағаштар жапырақсыз

Біраз елес қалады ма

«Біз болдық» деп айту керек пе?

Қайық сынды, Армель

Ал біз тастардың үстінен өтеміз

Шелектерімізбен, күректерімізбен

Ештеңе өзгермегендей

Бірақ бұл құм болмайды

Біз ол жерде құлыптар салмаймыз

Осы орны толмас қараңғылықта

Үміт жақын арада сөнеді

Құстардың өлетіні сияқты