Пусть я не разгадал чудес - Андрей Макаревич, Группа «Папоротник»

Пусть я не разгадал чудес,

Только знаю наверняка,

У нее в душе — темный лес,

У меня — лесная река.

В ночь, когда и надежды нет,

Я ломлюсь в ее бурелом

И бреду на призрачный свет,

Удивляясь, откуда он.

И не веря ни в рай, ни в ад,

В темной чаще ищу ответ,

Но всегда возвращаюсь назад,

Не дойдя до места, где свет.

А когда в голубом далеке

Солнца круг еще не высок,

Ты выходишь к моей реке

И ступаешь на мой песок.

Я смываю твои следы.

Я все ближе день ото дня.

Жаль, что ты боишься воды

И не можешь проплыть меня

И когда под вечер закат

Разукрасит своды небес,

Ты подаришь последний взгляд

И уйдешь в свой сумрачный лес.

Видно дан мне удел такой,

Не считая ни дней ни лет,

Сквозь тебя проплывать рекой,

Удивляясь, откуда свет.

Мен ғажайыптарды шешпеймін

Мен тек анық білемін

Жанында қара орман бар,

Менің орман өзенім бар.

Үміт жоқ түнде,

Мен оның жел торабын бұзып аламын

Мен елес нұрға қарай жүремін,

Оның қайдан келгені қызық.

Жұмаққа да, тозаққа да сенбей,

Қараңғыда мен жиі жауап іздеймін,

Бірақ мен әрқашан қайтамын

Жарық түсетін жерге жетпейді.

Ал көк қашықтықта болғанда

Күннің шеңбері әлі биік емес,

Сен менің өзеніме барасың

Ал сен менің құмыма бастың.

Мен сенің ізіңді жуамын.

Күннен күнге жақындап келемін.

Өкінішті, судан қорқасың

Ал сен мені жүзе алмайсың

Ал кешке күн батқанда

Аспан қоймаларын безендіріңіз,

Сіз соңғы көзқарасты бересіз

Ал сен мұңды орманыңа барасың.

Маған осындай көп нәрсе берілген сияқты,

Күндер мен жылдарды есептемегенде

Өзен сияқты жүзіп өтесің

Жарық қайдан келеді деп таң