Песня про надежду - Андрей Макаревич, Группа «Папоротник»

В час, когда било вдоль, поперек, било вслед и промежду,

И тянуло ко дну, и, казалось, спасения нет,

Из друзей, козырей и богов я оставил Надежду

И поверил в нее, и вдали замаячил рассвет…

Я поверил в нее, и вдали замаячил рассвет.

И когда жизнь виски мне тисками сжимала своими,

И беда застилала глаза, и немела рука,

Из оставшихся сил я твердил, я шептал ее имя,

И она отзывалась откуда-то издалека…

И она отзывалась откуда-то издалека.

Я ее не терял, даже смерть от меня отвернулась,

Брел за ней, как в бреду, веря в сказку с счастливым концом,

Я нагнал и окликнул ее, и она обернулась —

Я увидел старуху с чужим и недобрым лицом.

Я увидел старуху с чужим и недобрым лицом…

Ол бірге соққан, арғы-бергі соққан, артынан және арасында соққан сағатта,

Ол түбіне тартылды және құтқарылу жоқ сияқты көрінді,

Достардан, козир мен құдайлардан мен Надеждадан кеттім

Ал ол оған сенді, ал алыстан таң атты...

Мен оған сендім, ал алыстан таң атты.

Ал виски өмірі мені таяқшасымен қысып алғанда,

Ал бақытсыздық көзімді жауып, қолым ұйып қалды,

Қалған күштен мен оның атын сыбырладым,

Ал ол алыстан жауап берді...

Және ол алыс жерден жауап берді.

Мен оны жоғалтпадым, тіпті өлім меннен алыстады,

Оның соңынан адасып, бақытсыз аяқталатын ертегіге сеніп,

Мен оны қуып жетіп, шақырдым, ол бұрылды -

Мен біртүрлі, мейірімсіз жүзді кемпірді көрдім.

Мен біртүрлі, мейірімсіз жүзді кемпірді көрдім...