Пооткрыли вновь церквей... - Андрей Макаревич

Пооткрыли вновь церквей, будто извиняются

И звонят колокола в ночь то там, то тут,

Только бога нет и нет, ангел не является,

Зря кадило мошет поп и бабушки поют.

А бог оставил нам в наказ старые инструкции,

Почерневший оброзок, высохший елей,

Ну, а сам покинул нас после революции,

И теперь вдругих краях, где живут светлей.

Мимо кассы, чтоб быстрей, взял портвейн Таврический,

Возвращаюсь и смотрю, верится с трудом,

Кто-то в черном у дверей смотрит иронически,

Отпираю дверь ключом, приглашаю в дом.

То ль виденье, то ль обман, то ль к беде, то ль к радости,

То ль плевать через плечо, то ли голосить.

Достаю второй стакан, набираюсь храбрости,

Мне так много у него следует спросить.

Я давно другим не лгал, врать вообще не хочется,

Только вот не врать себе во сто крат трудней.

Я хочу спросить у вас, ваше одиночество,

Как бы веру сохранить и что мне делать с ней.

А еще вопрос такой, каково покойникам,

Отчего маршрут туда день и ночь открыт,

Но в конце не ждет покой с тихим светлым домиком,

Не хранят меня глаза ваших маргарит.

Я бы был ужасно рад слышать ваше мнение,

Только молча гость сидел, подпивал вино.

Да смотрел программу «Взгляд», депутатов прения,

На часы взглянув зевнул, и вылетел в окно.

И в раскрытое окно ночь глядит загадочно,

Дыры звезд на платье тьмы — драный материал,

Дел, как видно, у него без меня достаточно,

Ну, а может он, как я силы утерял,

Ну, а может он, как мы знанье утерял,

Ну, а может он, как мы веру утерял.

Олар кешірім сұрағандай шіркеулерді қайта ашты

Қоңыраулар түнде мұнда және мұнда,

Тек құдай жоқ және жоқ, періште көрінбейді,

Бекер хош иісті моче поп, әжелер ән салады.

Құдай бізге ескі нұсқауларды мандат ретінде қалдырды,

Қараланған кесек, кеуіп қалған май,

Ол революциядан кейін бізді тастап кетті,

Ал қазір олар өмір сүретін басқа елдерде.

Кассадан өттім, сондықтан мен Таврида порт шарабы алдым,

Қайтып келіп қарасам сену қиын

Есік алдында қара киімді біреу ирониямен қарайды

Мен есікті кілтпен ашып, үйге шақырамын.

Не аян, не алдау, не қиындыққа, не қуанышқа,

Не иығыңызға түкіріңіз, не дауыс беріңіз.

Мен екінші стақанды шығарамын, мен батылдықты жинаймын

Мен одан сұрайтын нәрселер көп.

Мен көптен бері басқаларға өтірік айтпадым, өтірік айтқым келмейді,

Тек осы жерде өзіңе өтірік айтпау жүз есе қиын.

Мен сенен сұрағым келеді, жалғыздығыңды,

Сенімді қалай сақтауға болады және онымен не істеу керек.

Тағы бір сұрақ, өлгендер қандай?

Неге ол жақта күндіз-түні жол ашық,

Бірақ соңында тыныш жарқын үй тыныштықты күтпейді,

Маргариталарыңыздың көздері мені ұстамайды.

Мен сіздің пікіріңізді естуге өте қуаныштымын,

Қонақ қана шарап ішіп үнсіз отырды.

Иә, мен «Взгляд» бағдарламасын көрдім, дебат депутаттары,

Сағатқа жалт қараған ол есінеп, терезеден ұшып кетті.

Ашық терезеден түн жұмбақ көрінеді,

Қараңғылық киіміндегі жұлдыздардың тесіктері жыртылған материал,

Көріп отырғаныңыздай, оның менсіз істеуі жеткілікті,

Мүмкін, ол мен күшімді жоғалтқан кезде,

Мүмкін ол, біз білім жоғалтқандықтан,

Жарайды, ол да біз сияқты сенімін жоғалтқан шығар.