Каменного Сердца Кровь - Alkonost

Остывает земля опалённая в сечах,

Да стирают ветра имена стародавних былин.

Остаются лишь сны, что тревожат рассвет узоречьем,

Вещим словом, звёздным дыханьем ночным.

И потоптаны травы всех путей проторённых,

Безоглядным огнём, да пыланьем сердец,

Но вот ломаны стебли от земли отрывая,

Тянут стрелы свои прямо к солнцу наверх.

Оглянись — что осталось средь пепла,

Тем, которым свой след ты устлал?

Лишь с угасшей лучиной омертвевшие окна,

Да очаг, что пристанищем прошлого стал.

Рвалось сердце к неизведанным далям просторов,

Дивом грёз сплетались дороги мечты,

Нынче камнем в груди, да потерянным взором

Ты встречаешь своё окончанье пути…

И холодным ручьём первоталых забвений,

Соскользнёт по мечу уж остывшая кровь…

Пусть наполнятся очи слезами росы откровений,

Пусть молчит лишь каменно сердце твоё!

Бөлшектеп күйдірілген жер салқындайды,

Ежелгі эпостардың атын өшірсе екен.

Таңды өрнекпен бұзатын арман ғана қалады,

Пайғамбарлық сөзбен, түнде жұлдызды тыныс.

Барлық соқпалы жолдардың шөптері тапталады,

Ойсыз отпен, иә жүректердің жалынымен,

Бірақ жерден үзілген сабақтарды жырту,

Олар жебелерін тура күнге қарай тартады.

Айналаңызға қараңыз - күлдің арасында не қалды,

Сіз ізін басып өткендер ме?

Тек сөнген шамы бар сөнген терезелер,

Иә, кешегі шаңыраққа айналған ошақ.

Жүрегі беймәлім кеңістіктерге жыртылды,

Армандардың дивалары армандардың жолдарын тоғысты,

Енді кеудедегі тас, бірақ адасқан түрімен

Сіз жолдың соңын кездестіресіз ...

Ал алғашқы ұмытудың салқын ағыны,

Суыған қан қылыштан сырғып түседі...

Аян шықынан көздер жас болсын,

Тек тас жүрегің тыныш болсын!