Тени Тёмных Дней - Alkonost

Прокляты годы мои,

Отрешеньем полны.

В темени веков,

Сгинуть мне рабом.

Злее всех ран, ядом вины,

Память терзает меня.

Зверем кричу, память храню,

Оковы я рву.

Кровью омыта земля,

Черна пожарищем.

Кровью павших в бою

Не искупить вины!

Славные предки мои,

Ваше молчанье — укор…

Тенями тёмных дней

Вновь вы передо мной…

Горше цепей мне в полону

Слёзы родной стороны!

Птицей я рвусь, братьев зову,

Но не вернуть…

Не восславлю земли

Песнею древних времён,

Тени тёмных дней —

Слышат только стон!

Злее бича слабость меча,

Не уберегшего дом!

Цепи несу, горе кляну…

Помню вину!

Красно Солнышко,

Что померкло ты?

Отчего твой лик

Чёрен мрак закрыл?

Боль-тоска моя

Кличет птицею

Светлых чадушек

В сече сгинувших!

Реченька-река,

Да сердца сестрица,

Выплачь слёзоньки

Студёною водой!

Ветер, верный друг,

Горьку песню вей

По покинувшим,

Что в сырой земле!

Ой да сдавила печаль

Сердце ковами,

Да по родимой земле

Чёрная мгла легла.

Морок проклятых лет

Лёг по милой земле,

И глуха беда

К слёзам матерей!

Горше тех слёз думы мои —

Горе родимой земли,

Что приняла Сыновей

Горькую кровь…

Солнце багровой зарёй

Над моей стороной —

И не сложат о том

Песен — только плач.

Горшее тоски память о тех,

Что сгинули в сече лихой.

Кровью их ран не спасена

Наша земля…

Красно Солнышко,

Что померкло ты?

Отчего твой лик

Чёрен мрак закрыл?

Боль-тоска моя

Кличет птицею

Светлых чадушек

В сече сгинувших!

Реченька-река,

Да сердца сестрица,

Выплачь слёзоньки

Студёною водой!

Ветер, верный друг,

Горьку песню вей

По покинувшим,

Что в сырой земле!

Тени Тёмных Дней

Вновь пред моими глазами

И в молчании их Слышу немой я укор!

Менің жылдарым қарғыс атсын

Бас тартуға толы.

Ғасырлар тәжінде

Маған құл болып өліңдер.

Барлық жаралардан да жаман, кінәнің уы,

Жад мені қинады.

Мен аң сияқты айқайлаймын, есте сақтаймын,

Мен бұғауларды жыртып аламын.

Жер қанмен жуылды

Отпен қара.

Ұрыста қаза тапқандардың қаны

Кінәні кешірме!

Даңқты бабаларым

Сенің үндемеуің – қорлау...

Қараңғы күндердің көлеңкелері

Тағы да менің алдымдасың...

Мен толған шынжырлардан да жаман

Туған жердің көз жасы!

Құстай жыртамын, Бауырларымды шақырамын,

Бірақ қайтып келме...

Мен жерді даңқтамаймын

Ежелгі дәуір әні

Қараңғы күндердің көлеңкелері

Тек ыңқылды естіңіз!

Қасіреттен де жаман – қылыштың әлсіздігі,

Кім үйді құтқармады!

Мен шынжыр алып жүрмін, қайғыға ант етемін ...

Мен кінәні есіме түсірдім!

қызыл күн,

Сіз нені жоғалттыңыз?

Неге сенің жүзің

Қара қараңғылық жабылды ма?

Ауыруы – менің аңсауым

Құсты шақырады

жарқын чадушек

Қайтыс болғандар бөлімінде!

Реченка өзені,

Иә жүрек әпке

көз жасыңды ағыз

Суық су!

Жел, адал дос,

Вэй ащы ән

Кеткендер үшін

Ылғалды жерде не бар!

Иә, мұң басылды

Жалған жүрек,

Иә, туған жерде

Қара тұман түсті.

Қарғыс атқан жылдардың зұлматы

Тәтті жерге жат,

Және саңырау проблема

Аналардың көз жасына!

Менің ойым осы көз жастан да жаман -

Туған жерге қасіретке,

Ұлдарын не алды

Ащы қан...

Күн қызыл таң

Менің жағымнан жоғары

Және олар бұл туралы қоспайды

Ән тек жоқтаудан тұрады.

Ең ащы сағыныш – соларды еске алу

Бұл үзіліс бөлігінде жойылды.

Олардың жараларының қаны сақталмаған

Біздің жер...

қызыл күн,

Сіз нені жоғалттыңыз?

Неге сенің жүзің

Қара қараңғылық жабылды ма?

Ауыруы – менің аңсауым

Құсты шақырады

жарқын чадушек

Қайтыс болғандар бөлімінде!

Реченка өзені,

Иә жүрек әпке

көз жасыңды ағыз

Суық су!

Жел, адал дос,

Вэй ащы ән

Кеткендер үшін

Ылғалды жерде не бар!

Қараңғы күндердің көлеңкелері

Тағы да көз алдымда

Олардың үнсіздігінде мен мылқау қорлауды естимін!