Люби лишь то, что редкостно и мнимо… - Александр Градский

Люби лишь то, что редкостно и мнимо,

Что крадется окраинами сна,

Что злит глупцов, что смердами казнимо,

Как родине, будь вымыслу верна.

Как звать тебя?

Ты полу-Мнемозина,

Полумерцанье в имени твоем,

И странно мне по сумраку Берлина

С полувиденьем странствовать вдвоем.

Наш час настал.

Собаки и калеки

Одни не спят.

Ночь летняя легка.

Автомобиль проехавший навеки

Последнего увез ростовщика.

Близ фонаря, с оттенком маскарада,

Лист жилками зелеными сквозит.

У тех ворот — кривая тень Багдада,

А та звезда над Пулковым висит.

За пустырем, как персик, небо тает:

Вода в огнях, Венеция сквозит, —

А улица кончается в Китае,

А та звезда над Волгою висит.

Но вот скамья под липой освещенной…

Ты оживаешь в судорогах слез:

Я вижу взор, сей жизнью изумленный,

И бледное сияние волос.

Есть у меня сравненье на примете

Для губ твоих, когда целуешь ты:

Нагорный снег, мерцающий в Тибете,

Горячий ключ и в инее цветы.

Ночные наши бедные владенья,

Забор, фонарь, асфальтовую гладь

Поставим на туза воображенья,

Чтоб целый мир у ночи отыграть.

Не облака, а горные отроги,

Костер в лесу, не лампа у окна.

О, поклянись, что до конца дороги

Ты будешь только вымыслу верна.

О, поклянись, что веришь в небылицу,

Что будешь только вымыслу верна,

Что не запрешь души своей в темницу,

Не скажешь, руку протянув: стена…

Сирек және қиялды ғана сүй,

Ұйқының шетінде не жасырады,

Ақымақтарды не ашуландырады, не сасықпен жазаланады,

Отан ретінде көркем әдебиетке адал болыңыз.

Сенің атың кім?

Сіз жарты Мнемосинасыз

Сенің атыңда жартылай жыпылықтайды,

Ал Берлиннің ымыртында бұл маған біртүрлі

Жартылай көрумен бірге жүріңіз.

Біздің уақыт келді.

Иттер мен мүгедектер

Кейбіреулер ұйықтамайды.

Жазғы түн оңай.

Мәңгілікке кеткен көлік

Соңғысын өсімқор алып кеткен.

Шамның жанында, маскарадтың жанасуымен,

Жапырақ жасыл тамырлармен көрінеді.

Сол қақпаларда Бағдаттың қисық көлеңкесі,

Ал бұл жұлдыз Пулковоның үстінде ілулі тұр.

Шал даланың ар жағында шабдалыдай аспан ериді:

Өрттегі су, Венеция арқылы өтеді, -

Ал көше Қытайда аяқталады

Ал сол жұлдыз Еділдің үстінде ілулі тұр.

Бірақ мұнда жарықтандырылған линденнің астында орындық бар ...

Көз жасы дірілдеп өмірге келесің:

Мына өмірге таңырқаған түрін көремін,

Және оның шашының ақшыл жарқылы.

Менің ойымда бір салыстыру бар

Сіз сүйген кезде ерніңіз үшін:

Тибетте жарқыраған қар,

Ыстық көктем мен аяздағы гүлдер.

Түнде кедей байлығымыз,

Қоршау, фонарь, асфальт беті

Қиялдың астарына бәс тікейік

Түнде бүкіл әлемді жаулап алу үшін.

Бұлт емес, тау сілемдері,

Терезе жанындағы шам емес, ормандағы өрт.

О, жолдың соңына дейін ант етіңіз

Сіз тек фантастикаға адал боласыз.

Ой, сен көркем әдебиетке сенемін деп ант ет

Сіз тек фантастикаға адал боласыз деп,

Жаныңды түрмеге қамамайсың деп,

Сіз қолыңызды созып айтпайсыз: қабырға ...