Посторонний 2 - Зимовье зверей

Я чувствую себя посторонним,

Когда покидаю свой дом.

По линиям чьей-то ладони,

Под взглядами чьих-то мадонн

Иду и теряю былые черты

В надменной своей пустоте.

И быть с полуслова со мною на «ты»

Согласны и эти, и те.

Я чувствую себя Геростратом,

Когда покидаю свой храм.

Я ночь занимаю с возвратом,

Но знаю, что вряд ли отдам.

И каждый мотив мне до боли знаком,

Хоть я от рожденья глухой.

Стою у заснеженных окон тайком

И слушаю, кто я такой.

Я чувствую, что где бы я ни был,

Мой кто-то стоит за спиной.

Какой он — с хвостом или нимбом?

-

Не знаю, и в этом покой.

И голос мой стал достояньем молвы,

Но не стоит завидовать мне.

Я знаю, что я посторонний, увы,

На этой и той стороне.

Мен өзімді бөгде адам сияқты сезінемін

Мен үйден шыққанда.

Біреудің алақан сызығында,

Біреудің Мадоннасының көз алдында

Мен барып, бұрынғы қасиеттерімді жоғалтып аламын

Оның тәкаппар бостығында.

Менімен бірге «сізге» жарты сөз айту

Бұл да, мыналар да келіседі.

Мен Герострат сияқты сезінемін

Мен ғибадатханадан шыққанда.

Мен түнді қайтарамын,

Бірақ мен оны қайтаруым екіталай екенін білемін.

Әр мотив маған өте таныс,

Туғаннан естімейтін болсам да.

Мен қар басқан терезелерде жасырын тұрамын

Менің кім екенімді тыңда.

Мен сеземін, мен қайда болсам да,

Артында менің біреу тұр.

Ол не - құйрықты ма, әлде ореолды ма?

-

Мен білмеймін, бұл бейбітшілік.

Менің дауысым өсек-аяңға айналды,

Бірақ мені қызғанба.

Сырттан келгенімді білемін, әттең,

Анау-мынау жағынан.