По дантевским местам - Зимовье зверей

Вначале было слово — и слово было Я.

Потом пришли сомнения и головная боль.

Тяжелые ступени, холодная скамья

И тихая война с самим собой.

Водил меня Вергилий по дантевским местам.

-

Сырые катакомбы, крысиные углы…

Подглядывал Меркурий — из туч да по кустам,

Шептал проклятья и считал стволы.

Он говорил мне: «Hе уходи!»

Он говорил мне: «Hе улетай!»

Он говорил мне: «Слушай, отдай

Свою душу в залог!»

Он предлагал мне долгую жизнь,

Он уповал на утраченный Рай

И обещал мне в этом Аду

Жилой уголок.

Потом настало чувство — и чувство было Ты.

Ложь стала бесполезней, а боль — еще больней.

Вольтеровы цветочки, бодлеровы цветы,

И черный дым — от кроны до корней.

Hе требовал поэта на жертву Дионис.

Года летели клином, недели шли свиньей.

Кумиры разлетались, как падаль, пузом вниз.

И каждый бог нашептывал свое.

Один говорил мне: «Иди и смотри»,

Другой говорил: «Сиди и кури»,

А третий пускал по воде пузыри,

Когда я жал на весло.

Один предлагал мне хлеб и вино,

Другой намекал на петлю и окно,

А третий — тот требовал выбрать одно:

Добро или зло!

Hо тут случилось чудо — и чудо было Мы.

И я послал подальше всю эту божью рать.

Я взял одно мгновенье у вечности взаймы —

Я знаю, чем придется отдавать!

Измена на измене — мир прет своим путем.

Предвзятое как данность и целое как часть.

И Рай теперь потерян и Ад не обретен —

Все только здесь и именно сейчас!

Басында сөз болды, сөз мен болдым.

Содан кейін күмән мен бас ауруы пайда болды.

Ауыр қадамдар, салқын орындық

Және өзіңмен үнсіз соғыс.

Вирджил мені Дантенің орындарына апарды.

-

Ылғал катакомбалар, егеуқұйрық бұрыштары...

Меркурий қарады - бұлттардан және бұталардан,

Қарғыс айтып, діңгек санады.

Ол маған: «Барма!» деді.

Ол маған: «Ұшпа!» деді.

Ол маған: «Тыңда, бер

Жаныңды кепілге ал!»

Ол маған ұзақ өмір сыйлады,

Ол жоғалған жұмаққа сенді

Және маған осы тозақта уәде берді

Тұрғын аудан.

Содан кейін сезім пайда болды - және сезім сен болды.

Өтірік түкке тұрғысыз болды, ал ауырсыну одан сайын ауырды.

Вольтер гүлдері, Бодлер гүлдері,

Ал қара түтін - тәжден тамырға дейін.

Дионис құрбандық үшін ақын талап етпеген.

Жылдар сынадай ұшты, апталар шошқадай өтті.

Өліктей шашылған пұттар, қарны төмен.

Әр құдай өзінше сыбырлады.

Біреуі маған: «Кел, көр» деді.

Екіншісі: «Отыр да, темекі тарт» деді.

Үшіншісі суда көпіршіктерді үрлеп жатты.

Мен ескекті басқан кезде.

Біреуі маған нан мен шарап ұсынды,

Басқасы ілмек пен терезені меңзеді,

Үшіншісі біреуін таңдауды талап етті:

Жақсы немесе жаман!

Бірақ содан кейін бір керемет болды - және ғажайып біз болды.

Мен Құдайдың осы әскерінің бәрін жібердім.

Мен мәңгіліктен бір сәтті алдым -

Мен не беру керектігін білемін!

Сатқындықтағы сатқындық - әлем өз жолымен барады.

Алдын ала берілген нәрсе және бүтін бөлік ретінде қарастырылады.

Ал жұмақ енді жоғалды және тозақ табылмады -

Барлығы осында және дәл қазір!