Куплеты про поэта - Зимовье зверей

У поэта не все дома, в отпуску семья поэта.

Тяготит его истома и не вдохновляет лето.

Он отныне только брассом заплывает за буйки.

У матросов нет матрасов, у матросов гамаки.

Уа-па-па-па-да-па-па-пада, уа-пада-пада-па-па,

У матросов нет матрасов, у матросов гамаки.

Hад поэтом ходит небо, под поэтом бродит суша.

Допекла поэта нега, солнце жарит, жажда сушит.

Что бы выдумать такого, чтобы жар не мял костей?

Жить поэзией не ново, да и прозой не новей.

У поэта нету денег, не дают за рифмы взятки.

Он красив и не бездельник, но душа уходит в пятки.

Что поэзия, что Помпея, дни которой сочтены,

Я б любил ее сильнее, если б не было жены.

У поэта сухость в горле, боль в затылке, сводит брови.

Hа корню засохли корни, листья слиплись в самой кроне.

Все дубы с начала мира провожают по уму,

Сотворю себе кумира, чтоб не спиться одному.

Hет ни рвения, ни жару, нет желаний неуемных,

Даже выбросить не жалко старый радиоприеник.

Вырубаю эту ересь, но в башке звучит само:

Башаков поет про Элис, Комаров про жизнь — дерьмо.

Без семьи, один на свете, как лунатик в огороде,

Стерлись Флойды на кассете, сдохли рыбки на комоде.

Раньше мыслей было столько, а теперь в мозгу простор,

И из рифм осталось только — Гибралтар и Лабрадор.

Оправдать безделье нечем, у поэта странный вирус.

Что там сердце — даже печень у него остановилась.

Он теперь не спит ночами, воет выпью на луну

И четвертый год встречает тридцать первую весну.

Жив поэт, и снова дома, позади осталось лето,

Hедописано три тома, не закончено либретто,

Отзвенели пароходы, усвистели поезда.

У природы нет погоды — у природы как всегда.

У матросов нет матрасов, а у природы — тра-та-та…

Ақынның бәрі үйде емес, ақынның отбасы демалыста.

Оған ауыртпалық түсіп, жазға шабыттандырмайды.

Енді ол қалқымалардың артында тек брасс әдісімен жүзеді.

Теңізшілердің матрасы жоқ, матростардың гамактары бар.

Ва-па-па-па-да-па-па-пад, ва-пад-пад-па-па,

Теңізшілердің матрасы жоқ, матростардың гамактары бар.

Ақынның үстінде аспан, ақынның астында құрғаған жер.

Бақыт бітті ақын, Күн қуырады, шөлдейді.

Ыстық сүйекті сындырмайтындай не ойлап табу керек?

Поэзияда өмір сүру жаңалық емес, проза да жаңалық емес.

Ақынның ақшасы жоқ, жырға пара бермейді.

Ол сымбатты, бос емес, бірақ оның жаны өкшесіне дейін барады.

Поэзиядай, Помпейдей, Күні санаулы,

Әйелі болмаса мен оны көбірек жақсы көретін едім.

Ақынның тамағы құрғап, арқасы ауырып, қабағы түйілген.

Тамырлар түбінде кеуіп қалды, жапырақтары өте тәжде жабысып қалды.

Дүниенің басынан барлық емендер ақылды өшіреді,

Жалғыз ұйықтамас үшін өзіме кумир жасаймын.

Ешқандай құлшыныс, қызу жоқ, қажымас тілек,

Ескі радионы лақтырып тастау да өкінішті емес.

Мен бұл бидғатты кесіп тастадым, бірақ менің басымда ол естіледі:

Башаков Алиса туралы, Комаров өмір туралы ән айтады - боқ.

Жанұясыз, дүниеде жалғыз, Бақшадағы ұйықтаушыдай,

Кассетадағы Флойдтар өшіп қалды, жәшіктегі балықтар өлді.

Бұрын көптеген ойлар болған, бірақ қазір мида бос орын бар,

Ал рифмалардан тек Гибралтар мен Лабрадор қалды.

Жалқаулықты ақтайтын ештеңе жоқ, ақында біртүрлі вирус бар.

Жүрек деген не – тіпті бауыры да тоқтап қалды.

Енді түнде ұйықтамайды, айдай жылайды

Ал төртінші жыл отыз бірінші көктемді қарсы алады.

Ақын өмір сүріп, тағы да үйде, артта жаз қалды,

Аяқталмаған үш том, либретто аяқталмаған,

Пароходтар шырылдады, пойыздар ысқырды.

Табиғатта ауа-райы жоқ - табиғат, әдеттегідей.

Теңізшілердің матрасы жоқ, ал табиғатта тра-та-та бар...