La tibétaine - Yves Duteil

Nous vivons sous le mme soleil que des tres en tous points pareils

Qui partagent leur existence, entre l’espoir et la souffrance.

La Tibtaine au cњur si pur qui chantait l’ombre des murs

Attendra jusqu' ses trente ans pour revoir le soleil levant.

Les oublis du toit du Monde nous appellent chaque seconde

Et leur chant se heurte en silence au vacarme de l’inconscience.

C’est la voix d’un peuple bris de ses moines martyriss

Qui nous offrent en un seul regard des milliers de vies de mmoire.

C’tait hier, c’tait ailleurs, on disait «Plus jamais l’horreur».

C’est l tout prs, c’est maintenant et je pleure pour tous ces gens.

Nous gardons la blessure au cњur du chagrin des peuples qui meurent

Par la force ou par la violence, en perdant jusqu' l’esprance.

Cette ligne, si elle s’teint avec le dernier Tibtain

Laisserait pour l’ternit tant de portes jamais fermes.

Les oublis du toit du Monde nous appellent chaque seconde

Mais leurs chants se perdent en silence au dsert de l’indiffrence.

C’est la voix d’un peuple puis, de ses femmes paralyses

Qui revivent en un seul regard tout ce que leur cњur a pu voir.

C’tait hier, c’tait ailleurs, on disait «C'tait une erreur».

C’est l tout prs, c’est maintenant et je rve pour ces enfants.

D’un pays libre sur la Terre, des milliers d’annes-lumire

De ces uniformes barbares, de la peur et du dsespoir

Pour revivre sous le soleil une histoire en tous points pareille

Et pouvoir enfin raconter les chapitres inachevs.

Il est dit que jamais la flamme de la vrit dans nos mes

Ne peut s’teindre tout fait et qu’elle nous claire en secret.

Comme du miel sur les blessures, j’entends toujours la voix si pure

De la Tibtaine chanter avec ses sњurs emprisonnes.

Quelque part au-del des murs, j’entends toujours la voix si pure

De la Tibtaine chanter leur espoir en la libert.

Біз барлық жағынан бірдей тіршілік иелері ретінде бір күн астында өмір сүреміз

Өз өмірлерін үміт пен қайғыға бөлетіндер.

Қабырғалардың көлеңкесін жырлаған осындай таза жүректі тибет әйелі

Күннің шығуын көру үшін ол отызға келгенше күтеді.

Дүниенің төбесіндегі немқұрайлылық бізді секунд сайын шақырады

Ал олардың әні бейсаналық үнімен үнсіз қарсы алады.

Бұл олардың шейіт болған монахтарының сынған халқының дауысы

Бұл бізге бір қарағанда мыңдаған өмірлік жадты ұсынады.

Кеше болды, басқа жерде болды, «Ешқашан сұмдық» дедік.

Бұл жақында, қазір және мен осы адамдардың барлығы үшін жылаймын.

Қайтыс болған халықтардың қайғысының жүрегінде жараны сақтаймыз

Күшпен немесе зорлықпен, тіпті үмітін үзеді.

Бұл жол, егер ол соңғы тибетпен аяқталса

Мәңгілік қалдырар едік сонша есіктер ешқашан жабылмайды.

Дүниенің төбесіндегі немқұрайлылық бізді секунд сайын шақырады

Бірақ олардың әндері бейғамдық түзде үнсіз жоғалады.

Сонда бұл халықтың, оның мүгедек әйелдерінің дауысы

Жүректері көретін нәрселердің барлығын бір көзқараста қайталайтындар.

Кеше болды, басқа жерде болды, «Қате болды» дедік.

Ол бар, қазір бар және мен бұл балаларды армандаймын.

Жер бетіндегі еркін елден, мыңдаған жарық жылы

Бұл айуандық формалардан, қорқыныш пен үмітсіздіктен

Барлық жағынан бірдей оқиғаны күн астында қайталау

Ақырында аяқталмаған тарауларды айта алу.

Ешқашан жанымызда ақиқат жалыны кетпейді дейді

Толық сөндіру мүмкін емес және ол бізді жасырын түрде тазартады.

Жараға бал тамғандай, әлі күнге дейін естимін даусын сондай таза

Тибеттің түрмедегі әпкелерімен ән айтуы.

Қабырғалардың арғы жағында мен әлі де таза дауысты естимін

Тибеттіктер бостандыққа деген үміттерін жырлайды.