L'enfant poète - Yves Duteil

Cet enfant couvait dans sa tête

Un poète un grand érudit

Il faisait des vers en cachette

Un beau jour il n’a plus écrit

Ses parent l'église et le maître

Peu à peu lui ont tout appris

Presque tout sauf à se connaître

A trouver son bonheur en lui

A vouloir baliser sa route

Il découvre de moins en moins

Les chemins qui s’ouvraient sans doute

Dans le creux de ses propres mains

Cet enfant grandira quand même

Et vivra peur-être très vieux

Mais sans découvrir le poème

Qui manquait pour qu’il soit heureux

Cet artiste de la tendresse

Composait des chansons si vraies

Que les gens fredonnaient sans cesse

Puis un jour ils n’ont plus chanté

A l'écran pour que les gens l’aiment

Il avait aussi maquillé

Son talent son côté bohême

Son amour et sa liberté

A vouloir faire entrer son rêve

Par un tube dans la télé

Il en avait perdu la sève

Et rompu le charme secret

Le chanteur bien longtemps encore

Chantera sans savoir pourquoi

Le public applaudit moins fort

Ses jolies chansons d’autrefois

Chacun de nous dans son domaine

Participe selon son coeur

A la grande aventure humaine

Par sa quête vers le bonheur

C’est l’idéal de notre enfance

Qui nous porte à rêver plus haut

A cultiver nos différences

Pour bâtir un monde plus beau

Mais si l’on tord et qu’on écrase

Dans des cases et sur des tableaux

Tous ceux qui gênent ou qui dépassent

Pour qu’ils rentrent dans le troupeau

Suffira-t-il pour être un homme

D’accepter que notre destin

Consiste à rentrer dans la norme

A rester sur le droit chemin…

Le murmure de l’imaginaire

Recèle aussi notre avenir

Mais si on l’oblige à se taire

Que la source vienne à tarir

On verra germer la colère

Et tous les espoirs dépérir

Des bourgeons que tous ces hivers

Auront préparés à fleurir

La liberté mûrit sans cesse

Dans les âmes et dans les esprits

Il faut des siècles de tendresse

Pour en cueillir un jour le fruit

Mais si l’enfant devient Poète

Il nous offre déjà celui

Que dans son coeur et dans sa tête

Pour toujours il aura cueilli.

Бұл бала ойланып отырды

Ақын – ұлы ғұлама

Ол қулықпен өлең жазатын

Бір күні ол жазуды тоқтатты

Оның ата-анасы шіркеу және мұғалім

Бірте-бірте оған бәрін үйретті

Танысудан басқа барлығы дерлік

Оның бақытын табу үшін

Оның жолын белгілеу үшін

Ол азырақ ашады

Сөзсіз ашылған жолдар

Өз алақанында

Бұл бала әлі өседі

Және өте қарт өмір сүретін шығар

Бірақ өлеңді ашпай-ақ

Оның бақытты болуы үшін кім жетіспеді

Бұл нәзіктік суретшісі

Ән жазғаны соншалықты рас

Адамдар тынымсыз ызылдаған

Содан бір күні олар енді ән айтпады

Адамдарға ұнайтын экранда

Ол да жарасымды болды

Оның таланты оның богемиялық жағы

Оның махаббаты мен еркіндігі

Өз арманын орындағысы келеді

Теледидардағы түтік арқылы

Ол шырынын жоғалтып алған

Және құпия сиқырды бұзды

Әнші көптен бері

Неге екенін білмей ән салады

Көрермендер азырақ қол соғады

Оның ескі әндері

Әрқайсымыз өз саламызда

Оның жүрегіне сай қатысыңыз

Адамзаттың ұлы шытырман оқиғасына

Бақытқа деген ұмтылысы арқылы

Бұл біздің балалық шағымыздың идеалы

бұл бізді биік арманға жетелейді

Біздің айырмашылықтарымызды дамыту

Әдемі әлем құру үшін

Бірақ егер біз бұрап, ұсақтасақ

Қораптарда және үстелдерде

Кез келген адам кедергі келтірсе немесе асып кетсе

Оларды табынға қондыру үшін

Еркек болу жеткілікті ме

Біздің тағдырымызды қабылдау

Нормаға ену туралы

Түзу және тар жолда қалу үшін...

Қиялдың сыбыры

Сондай-ақ біздің болашағымызды ұстанады

Бірақ егер біз оны жабуға мәжбүр етсек

Көзді құрғатыңыз

Біз ашудың өршуін көреміз

Ал барлық үміттер сөнеді

Барлық осы қыстайтын бүйрек

Гүлденуге дайын болады

Бостандық үнемі жетіліп отырады

Жан мен санада

Ол үшін ғасырлар бойы нәзіктік қажет

Бір күні жеміс жинау үшін

Бірақ бала Ақын болып кетсе

Ол бізге қазірдің өзінде біреуін ұсынады

Тек оның жүрегінде және оның басында

Мәңгілік ол таңдаған болады.