Dreyfus - Yves Duteil

Je suis un peu ton fils

Et je retrouve en moi

Ta foi dans la justice

Et ta force au combat

Dans ton honneur déchu

Malgré ta peine immense

Tu n’as jamais perdu

Ton amour pour la France

Et s’il ne reste qu’un murmure

Pour te défendre

Par-delà tous les murs

Il faut l’entendre

Je suis un peu ce frère

Qui remue les montagnes

Lorsque tu désespères

Dans ton île, en Guyane

Et je souffre avec toi

Des fers que l’on t’a mis

Pour écraser ton âme

Et pour briser ta vie

Mais pourquoi fallait-il

Pour t’envoyer au Diable

Te prendre dans les fils

De ce piège effroyable?

J’ai vu souvent mon père

S’assombrir tout à coup

Quand j'évoquais «L'Affaire»

Comme on disait chez nous

Et j’ai vécu longtemps

Sans rompre ce silence

Comme un secret pesant

Parfois, sur la conscience

J’imaginais comment

Des hommes étaient capables

D’arrêter l’innocent

Pour en faire un coupable

Il était Alsacien

Français, juif, capitaine

Vivant parmi les siens

À Paris, dix-septième

Quand, un matin d’octobre

On l’accuse, on l’emmène

Vers douze ans de méprise

Et d’opprobe et de haine

Traité plus bas qu’un chien

Laissé dans l’ignorance

De tous ceux qui, sans fin

Luttaient pour sa défense

Courageux, opiniâtres

Jouant parfois leur vie

Sur un coup de théâtre

En s’exposant pour lui

Je suis un peu son fils

Et c’est moi que l’on traîne

Au Palais d’injustice

En l'écoutant à peine

Et quand Paris s’enflamme

Alors qu’on l’injurie

Le coupable pavane à quatre pas d’ici…

Lucie…

Mon corps est à genoux

Mais mon âme est debout

Un jour je reviendrai

Vers la terre de France

Crier mon innocence

Et retrouver la paix

Ici… Je n’ai plus rien de toi

Et j’ai peur, quelquefois

Que ma raison s'égare

Si je perds la mémoire

Si j’oublie qui je suis

Qui pourra dire alors

A ceux qui m’aiment encore

Que je n’ai pas trahi

Que j’ai toujours porté

L’amour de mon pays

Bien plus haut que ma vie

Bien plus haut que la vie?

C'était il y a cent ans

Dreyfus est mort depuis

Mais je porte en chantant

Tout l’espoir de sa vie

Pour la mémoire des jours

Puisqu’en son paradis

On sait depuis toujours

Qu’il n’a jamais trahi

Il n’a jamais trahi

Son coeur, ni son pays

Мен сенің ұлыңмын

Ал мен өзімнен табамын

Сіздің әділдікке деген сеніміңіз

Және шайқаста сіздің күшіңіз

Сіздің құрметіңізбен

Сіздің ауыр азапқа қарамастан

Сіз ешқашан жеңілмедіңіз

Сіздің Францияға деген махаббатыңыз

Ал егер сыбыр ғана қалса

Сені қорғау үшін

Барлық қабырғалардан тыс

Сіз оны естуіңіз керек

Мен осындай ағайынмын

Кім тауларды жылжытады

Үміт үзілгенде

Сіздің аралыңызда, Гайанада

Ал мен сенімен бірге қиналамын

Сізге тағылған үтіктер

Жаныңды қирату үшін

Және сіздің өміріңізді бұзу үшін

Бірақ неге керек болды

Сізді шайтанға жіберу үшін

Сізді сымдарға апарыңыз

Бұл қорқынышты тұзақтан ба?

Мен әкемді жиі көретінмін

Кенет қараңғы

Мен «Іс» туралы айтқан кезде

Үйге оралғанымыздай

Ал мен ұзақ өмір сүрдім

Осы тыныштықты бұзбай

Ауыр құпия сияқты

Кейде ар-ожданмен

Мен қалай елестеттім

Ер адамдар қабілетті болды

Жазықсызды қамауға алу

Оны кінәлі ету үшін

Ол Алзац еді

Француз, еврей, капитан

Өзінің арасында өмір сүру

Парижде, он жетінші

Қашан, қазанның бірінің таңында

Біз оны айыптаймыз, алып кетеміз

Он екі жылға созылған түсінбеушілік

Және реніш пен жек көрушілік

Иттен төмен қарайды

Қараңғыда қалды

Барлық адамдардан шексіз

оны қорғау үшін күресті

Батыл, қыңыр

Кейде өз өмірін құмар ойнайды

Драманың инсультінде

Ол үшін өзіңізді көрсету арқылы

Мен оның ұлымын

Ал сүйреп бара жатқан менмін

Әділетсіздік сарайында

Оны әрең тыңдаймын

Ал Париж жанған кезде

Біз оны қорлап жатқанда

Кінәлі осы жерден төрт қадамдай жерде...

Люси…

Менің денем тізеде

Бірақ менің жаным тұр

Бір күні мен қайтамын

Франция жеріне

Менің кінәсіздігімді айқайлаңыз

Және тыныштық табыңыз

Міне... сенен маған ештеңе қалмады

Ал мен кейде қорқамын

Менің ақылым адассын

Есімді жоғалтып алсам

Мен кім екенімді ұмытсам

Сонда кім айта алады

Мені әлі де жақсы көретіндерге

Мен сатқындық жасамадым

Мен әрқашан киетінмін

Отаныма деген махаббат

Менің өмірімнен жоғары

Өмірден әлдеқайда жоғары ма?

Бұл жүз жыл бұрын болды

Содан бері Дрейфус қайтыс болды

Бірақ ән айтып жүргенде көтеріп жүремін

Оның өмірінің барлық үміті

Күндерді еске алу үшін

Оның жұмағында болғандықтан

Біз әрқашан білдік

Ол ешқашан сатқындық жасамаған

Ол ешқашан сатқындық жасамады

Оның жүрегі де, елі де