La légende des arbres - Yves Duteil

Un jour, le roi des arbres

Réunit ses sujets

Dans son palais de marbre

Au cœur de la forêt

Le chêne à Brocéliande

Le cèdre du Liban

Et le vieux pin des Landes

Conçurent un vaste plan

Le vent porta l’affaire

À travers les forêts

Les arbres de la Terre

Ont déclaré la paix

Vivre était leur désir

Porter chacun leurs fruits

C'était «vaincre ou mûrir»

Leur devise et leur cri

Leurs fleurs, en grand mystère

Imperceptiblement

S’ouvraient vers la lumière

En prenant tout leur temps

Et du cœur des charpentes

Des coques des bateaux

Aux linteaux des soupentes

Et aux traverses du métro

Du papier dans les livres

Et du corps des crayons

Le bois semblait revivre

Et devenait chanson

Libres de leurs amarres

Les mâts qui naviguaient

Répondaient aux guitares

Et les arbres chantaient

Jamais de mémoire d’homme

On n’entendit ce chant

Mais dans le cœur des ormes

Il résonnait comme un printemps

Cyprès de Palestine

Et l’arbre de Judée

Ont mêlé leurs racines

Autour de l’olivier

Les arbres de la Terre

Se sont tendu les mains

Par-delà les frontières

Au-dessus des humains

Et la rose des vents

Échangeant les pollens

A mis du pommier blanc

Sur les fleurs de l'ébène

Et la rose des vents

Échangeant les pollens

A mis du pommier blanc

Sur les fleurs de l'ébène

Cette légende ancienne

On l’entend dans les bois

Le vent dans les vieux chênes

La chante encore parfois

Celui de Brocéliande

Et le cèdre au Liban

Mais le vieux pin des Landes

A brûlé entre-temps

Les saules ont tant versé

De larmes de rosée

Tant porté dans leurs feuilles

Les deuils du temps passé

Si nous n’entendions plus

Ce que le vent nous crie

Les hommes auraient perdu

La source de leur vie

Et le parfum des fleurs

La pulpe de leurs fruits

Déverseraient en vain

Au fond des cœurs meurtris

Des torrents de douceur

Et des flots d’harmonie

Бір күні ағаштардың патшасы

Қол астындағыларды жинайды

Оның мәрмәр сарайында

Орманның қақ ортасында

Бросиандтағы емен

Ливан балқарағайы

Және ескі Лэндс қарағайы

Кең жоспар құрды

Жел мәселені көтерді

Ормандар арқылы

Жердегі ағаштар

бейбітшілік жариялады

Өмір сүру олардың қалауы еді

әрқайсысы өз жемісін береді

Бұл «жеңілу немесе жетілген» болды

Олардың ұраны және олардың айқайы

Олардың гүлдері үлкен құпияда

Байқаусыз

жарыққа ашты

Барлық уақыттарын алу арқылы

Және жақтаулардың жүрегінен

Қайық корпустары

Төбелердің төбесінде

Ал метродағы шпалдарда

Кітаптардағы қағаз

Және қарындаштардың корпусы

Ағаш тірі қалғандай болды

Әнге айналды

Олардың арқандарынан бос

Жүрген діңгектер

Гитараға жауап берді

Ал ағаштар ән салды

Ешқашан тірі жадта

Бұл ән естілмеді

Бірақ қарағаштардың жүрегінде

Бұл көктем сияқты болды

Палестина кипариси

Және Яһуда ағашы

Олардың тамырын біріктірген

Зәйтүн ағашының айналасында

Жердегі ағаштар

Қолдарын созды

Шекарадан тыс

адамдардан жоғары

Ал компас көтерілді

тозаң алмасу

Ақ алма ағашын қойды

Қара ағаш гүлдерінде

Ал компас көтерілді

тозаң алмасу

Ақ алма ағашын қойды

Қара ағаш гүлдерінде

Бұл ежелгі аңыз

Біз оны орманда естиміз

Ескі емендерде жел

Әлі де кейде ән салады

Броселиандтағы

Ливандағы балқарағай

Бірақ ескі Landes қарағайы

Осы арада өртеніп кетті

Талдар көп төкті

Шық көз жасы

Олардың жапырақтарында көп нәрсе бар

Өткен заманның мұңы

Енді естімесек

Бізге жел не деп айқайлайды

Ер адамдар жеңіліп қалар еді

Олардың өмірінің қайнар көзі

Және гүлдердің иісі

Олардың жемістерінің целлюлозасы

Бекер төгер еді

Жарылған жүректердің тереңінде

тәтті ағын

Және үйлесімділік толқындары