La chanson des justes - Yves Duteil

une gare au petit jour

dans le froid et la peur

et des soldats tout autour

qui hurlent dans des haut parleurs

les wagons refermes, comme un tombeau

des mains se tendent a travers les barreaux

mais leur appel est resté sans echo

on a compris bien trop tard

l’horreur qu’ils on vecue

la blessure dans les regards

de ceux qui en sont revenus

les yeux couleur de cendre et de brouillard

des barbellés gravés dans leurs memoires

mais dans le coeur un indicible espoir

vivre un jour une heure la bas

c’est braver le silence

depasser la mort d’un pas

devant ceux qui s’enivrent et dancent

dans ce voyage infernal

ou tant d’ames ont sombré

celui qui sauve une etoile

éclaire l’univers tout entier

des lueurs que les justes ont allumés

la porte entrebaillé dans l’escalier

sur le dernier refuge inespéré

au jardin du souvenir des cailloux sont posés

et les arbres ont beau fleurir

a chaque primtemps retrouvé

peut on un jour apprendre à pardonner

le desespoir, les larmes et les annees

que jamais rien ne pourra effacer

que jamais rien ne pourra effacer

таңертең вокзал

суықта және қорқынышта

және айналадағы сарбаздар

дауыс зорайтқыштарға айқайлайды

вагондар қабір сияқты жабылды

қолдар торлар арқылы жетеді

бірақ олардың қоңырауы жаңғырықсыз қалды

кеш түсіндік

олардың басынан өткен сұмдық

көздің ауыруы

қайтып келгендердің

көздері күл мен тұманның түсі

тікенді сым олардың жадында қалды

бірақ жүректе айтылмайтын үміт

сонда бір күн бір сағат өмір сүр

үнсіздікке төтеп беру

өлімнен бір қадам алда

мас болып, билегендердің алдында

осы тозақ сапарда

қаншама жан батқан жерде

жұлдызды құтқаратын адам

бүкіл ғаламды нұрландырады

Әділдер жаққан шырақтар

баспалдақтағы есік ашық

соңғы күтпеген баспанада

еске алу бағында қиыршық тастар төселеді

және ағаштар гүлдейді

табылған әрбір бұлақпен

кешіруді үйрене аламыз ба?

үмітсіздік, көз жасы және жылдар

ештеңе ешқашан өшіре алмайтынын

ештеңе ешқашан өшіре алмайтынын