Depths - Silent Planet

All the world was a dream I couldn’t shake — in a midnight reverie of which

I’ll never wake — that started mundane enough with an incessant tapping on the

windowpane separating me from the storm.

Where inside I sat, me the loathsome fool, with my head cocked sideways in

confusion as my looking glass became a two-way mirror and you can watch me hide

from everything on this living sphere.

But don’t you dare darken my doorstep, stranger — never a step

more.

No, no, Nevermore!

You see, I have this reoccurring dream where we snuck past scores of slumbering

guards and fixed that rustic iron key to that lock to set you free.

«I would bring you liberty!»

Where in reality I’m a coward.

I’m collateral matter swayed by

banalities of time and space.

I’m a name without a face.

My trepidation reached threshold and my terror turned to madness — when I awoke

I was swinging at shrouded silhouettes and stumbled out the door where my anger

was extinguished by this downpour.

Compelled, void of volition, my steps propelled through this chronic storm,

where there in the clearing — throughout the gaps in the trees — dark smoke

flickered from fire illuminating my unease.

Like clockwork, seven sisters turned together in a circle, autonomy abandoned,

they moved singular and perpetual around a dark blue flame where I

heard you call my name: «I am the fire that is never quenched, and I am the river that will not run dry.»

When I slept in that garden, Lord did you see me as I was dreaming?

This is the end of everything.

We’ll lose our divisions and forget our names: the precipice of eternity.

I caught fire, I caught fire, I caught fire and you’ll watch me burn.

Бүкіл әлем менің қолымнан келмейтін арман болды - түн ортасында

Мен ешқашан оянбаймын — бұл белгіні үздіксіз                                     түр                                                                                       тұрпай  тұрмай                 үздіксіз  түрту                үздіксіз  әдемі

мені дауылдан айыратын терезе әйнегі.

Ішімде отырған жерімде басымды екі жаққа бұрған мен жексұрын ақымақпын

Менің әйнегім екі жақты айна болып                                                                                                  менің  жасырынып                                 |

осы тіршілік сферасындағы барлығынан.

Бірақ менің босағамды қараңғылауға батылы барма, бейтаныс — ешқашан қадам

Көбірек.

Жоқ, жоқ, ешқашан!

Көрдіңіз бе, менде қайталанатын арман бар, ол жерде біз өткен ұйқылар болдық.

күзетшілерді қойып, сізді босату үшін сол темір кілтті құлыпқа бекітті.

«Мен саған бостандық әкелер едім!»

Шындығында мен қорқақпын.

Мен кепілге берілген мәселемін

уақыт пен кеңістіктің қарапайымдылығы.

Мен бетімсіз есіммін.

Менің үрейім шекті шегіне жетіп, қорқынышым ессіздікке айналды — оянғанда 

Мен бұтақтарды ұрып-соғып, есікті жоғалтып алдым

осы нөсер        сөндірілді.

Мәжбүр, еріксіз, менің қадамдарым осы созылмалы дауылдан өтті,

тазалықта — ағаштардағы  саңылауларда  — қара түтін

менің мазасыздығымды жарықтандыратын оттан жыпылықтады.

Сағат жұмысы сияқты, жеті әпкелер үйірмеде, автономиядан бас тартты,

олар қара көк жалынның айналасында жалғыз және мәңгілік қозғалды, онда мен

сенің атымды атағаныңды естідім: «Мен ешқашан сөнбейтін отмын, мен  кеуіп қалмайтын  өзен мін».

Мен сол бақта ұйықтап жатқанда, Тәңірім, түсімде мені көрдің бе?

Бұл бәрі соңы.

Біз бөлінулерімізді жоғалтып, есімдерімізді ұмытамыз: мәңгілік шыңы.

Мен отқа түстім, отқа түстім, мен отқа түстім, сіз менің күйіп жатқанымды көресіз.