J'lève Mon Verre - Shurik'n

Serval diseur d’images, fils

Ouaiiiis !

J’lève mon verre à ceux qui croient plus en rien

À ceux qui, chaque matin, s'étirent dans le brouillard

Et piquent du nez dans un café noir

À ces aubes rouges rubis, à ces derniers levés de soleil qui n’ont pas de prix,

et ce parvis nappé de groseilles

À ces femmes qui au réveil ne sentent rien sous leurs mains

Ces mômes armés de fusils en treillis qui ne pensent pas à demain

J’lève mon verre à ceux qui dorment sous des tôles par-ci par-là;

et à tous ces morts de luxe qui pourrissent dans des villas

J’lève mon verre à la naissance d’un gosse qui rempli une fosse

À ces crosses qui servent souvent de hochet, ceux qui endossent la connerie de

l’autre et se vautrent sans rechigner

Comme un pigeon résigné, pleurant qu’il n’a pas fait exprès

À ces pères qui se crèvent le cul pour que leur fils deale du shit et ceux

Qui ne voient pas leurs francs violé les terres vierges de leurs filles

À toutes ces villes fantômes, tachées de corbeaux

Oeuvre d’un crétin hors-normes

Allez J’lève mon verre à l’Homme

J’lève mon verre à ceux qui roussissent au cagnard blindé

Ceux qui croupissent à l’ombre coincé derrière une porte blindée

À ceux qui savent mais la ferment, ces vérités sans oxygène

Ces libertés bardées de chaînes et ce vent de folie qui se déchaîne

Ces pochtrons au comptoir, leur regard comme leurs jours ternes

Ces sourires en costumes qui tuent, pour remplir une citerne

À ceux qui ne voient pas la mort autrement qu’au combat

À celui qui croit qu’il s’en sortira, la chance sourit à ceux-là

À tous mes potes présents et à ceux déjà partis

À tous ceux qui n' ont pas voulu jouer par peur de perdre la partie

À ces sacrés souvenirs qu’on garde enfouis au fond de sa tête, qu’on calme à

coup de fumette chaque fois que le relent guette

Ces coeurs touchés, ces corps couchés, ces âmes fauchées

Comme un blé trop vert, maudits soient les moissons de la colère.

Mon verre?

J’le lève aux rumeurs enivrantes qui envoûtent l’esprit d’un crétin

hors-normes

Allez J’lève mon verre à l’Homme!

À tous ces gouvernements pourris, à tous leurs suicidés

À tous ceux qui sourient bêtement, à toi qui jette les dés

Et même si des fois, certains s'écrient: «Ça y est c’est décidé cette fois je

le fais.»

J’lève mon verre à ceux qui n’ont pas le cul béni par les fées

À ceux qui se le bronze au soleil, qui font leur pays des merveilles

Et à tous les faignants dont le désir puissant est de faire pareil

À toutes ces mères qui savent trop bien pour avoir veillé la veille, que

Sur notre bonne vieille Terre rien n’est plus cher que l’oseille

À toutes ces balafres au sucre qu’une note salée laissera et

La mère absente qui exulte dés qu’une moitié s’en va

J’lève mon verre a ces poches trouées par les doigts et

Celles trouées par le poids des sous, ceux qui ont toujours eu le choix

À toutes ces pensées rances qui n’enfantent que dans la souffrance et

À ces immenses crétins qui nous appellent la sous-France

À ceux qui relativisent bien, à ceux qui m’en veulent, ouais !

Que ceux-là réfléchissent et visent bien!

J’lève mon verre à ces troncs tendres, à leurs écorces de pierre et

À ceux qui en prennent plein les dents et malgré tout les serrent

À ces sacs Vuitton pleins, à ces cartons par-terre

À ceux qui partent pour des diam’s et qui reviennent avec du verre

À ceux qui se croient au paradis et qui ont les poils qui crament abusé

Ce nectar de la vie que la mort s’exclame bien en user

À ce bon vieux bitume d’où naît le flash qui nourrit ma plume

Et vos yeux

Allez j’lève mon verre à l’Homme

Ouais, on manque de neurones fils

Faut pas que ça t'étonnes.

Сервал суретшісі, ұлым

Иә!

Мен стақанымды енді ештеңеге сенбейтіндерге көтеремін

Күнде таңертең тұманда созылатындарға

Қара кофеге мұрынды сүңгіңіз

Сол қызыл қызыл таңға, баға жетпес соңғы таңға,

ал мына алап қарақатпен жабылған

Қол астында ештеңе сезбей оянатын әйелдерге

Бұл ертеңгі күнді ойламайтын торлы мылтық ұстаған балалар

Мен стақанымды мына жерде, ана жерде металл қаңылтырдың астында ұйықтайтындарға көтеремін;

және виллаларда шіріп жатқан барлық сәнді өлілер

Шұңқырды толтыратын баланың дүниеге келгеніне стақанымды көтеремін

Көбінесе сылдырлау қызметін атқаратын таяқтарға, бұзақылықты қолдайтындарға

бірін-бірі ренжітпей, бір-біріне ренжіді

Әдейі жасамадым деп жылап, жұмыстан кеткен көгершін сияқты

Баласы хэшпен күресу үшін өлген әкелерге және соларға

Олардың франктарын көрмегендер қыздарының тың жерлерін бұзды

Қарғалар боялған елес қалалардың бәріне

Ерекше кретиннің жұмысы

Жүр, мен бокалымды адамға көтеремін

Мен брондалған жалтарғышты күйдіріп жатқандарға стақанымды көтеремін

Көлеңкеде тығырыққа тірелгендер брондалған есіктің артында қалды

Білетіндерге, бірақ жабады, бұл шындықтар оттегісіз

Бұл бостандықтар шынжырмен және босап жатқан ессіздік желімен байланысты

Кассадағы мына похтрондар, олардың көңілсіз күндеріне ұқсайды

Цистернаны толтыру үшін өлтіретін костюмдердегі күлкілер

Өлімді тек ұрыста көретіндерге

Жететініне сенетіндерге сәттілік оларға күледі

Бар болған және кеткен достарыма

Ойында жеңіліп қалудан қорқып ойнағысы келмегендердің барлығына

Біздің басымыздың артында көмілген, біз тыныштандыратын сол қасиетті естеліктерге

иіс шыққан сайын темекі шегу

Бұл жүректерді қозғады, бұл өтірік денелер, бұл жараланған жандар

Тым жасыл бидай сияқты, Қаһардың егіні қарғыс атсын.

Менің стақаным?

Мен оны ессіз адамның санасын сиқырлайтын өсек-аяңға көтеремін

стандартты емес

Жүр, мен бокалымды Адамға көтеремін!

Барлық сол шіріген үкіметтерге, олардың барлық суицидтеріне

Ақымақ күлетіндердің бәріне, Сүйегін лақтыратын саған

Тіпті кейде кейбіреулер: «Болды, бұл жолы мен шештім

факт».

Перілерден бата алған есегі жоқтарға стақанымды көтеремін

Күнге күйіп, ғажайыптар елін жасайтындарға

Ал жігері соған ұмтылған жалқауларға

Алдыңғы күні тұруды тым жақсы білетін барлық аналарға, бұл

Біздің ескі Жерде қымыздықтан қымбат ештеңе жоқ

Тұзды нота қалдыратын қант тыртықтарының бәріне және

Жартысы кеткенде қуанатын жоқ ана

Мен стақанымды саусақтарымдағы тесіктермен осы қалталарға көтеремін және

Тиынның салмағынан қадалғандар, әрқашан таңдауы барлар

Тек ауырсынуды тудыратын барлық сол ренжіген ойларға

Бізді суб-Франция деп атайтын үлкен кретиндерге

Салыстырмалы түрде жақсы көретіндерге, маған ашуланғандарға, иә!

Осындай ойланып, алға ұмтылсын!

Мен стақанымды осы нәзік діңдерге, олардың тас қабығына және

Тістерін алып, бәріне қарамастан тістерін тістейтіндерге

Осы толық Vuitton сөмкелеріне, едендегі мына жәшіктерге

Гауһарға кетіп, шынымен оралатындарға

Өзін жәннаттамын деп ойлап, шашы күйгендерге

Өлім қолдану үшін айқайлайтын бұл өмір шырыны

Қаламымды қоректендіретін жарқыл туатын осы жақсы ескі битумға

Ал сенің көздерің

Жүр, мен бокалымды Адамға көтеремін

Иә, бізде балалар нейрондары таусылып жатыр

Мұның сізді таң қалдыруына жол бермеңіз.