Le restaurant vide - Serge Lama

Dans un restaurant vide où les mouches se taisent,

J’aime entendre l'écho des phrases refroidies.

Cette conversation muette qu’ont les chaises

En groupe, sous le lustre éteint l’après-midi.

Déjà fanées les fleurs deviennent funéraires

Et la tapisserie est un ciel sans saveur,

L’ensemble a comme un goût de mort et de mystère

Quand le faux jour d’hiver délave les couleurs.

Les vitres n’ont d'éclat que ce que le tissu

Des rideaux laisse filtrer peut-être.

Laisse tomber l'été, baîller une fenêtre.

Et l’horloge tranquille a un air au-dessus,

Elle règne sur ce silence qui converse

Et que trouve parfois au-dehors une averse,

Sur les porte-manteaux dorment les pardessus.

Dans un restaurant vide où les mouches se taisent,

J’aime entendre l'écho des phrases refroidies.

Cette conversation muette qu’ont les chaises

En groupe, sous le lustre éteint l’après-midi.

Шыбын үнсіз бос мейрамханада,

Мен салқындатылған сөз тіркестерінің жаңғырығын естігенді ұнатамын.

Бұл орындықтардың үнсіз әңгімесі

Топта, түсте сөнген люстраның астында.

Қазірдің өзінде солған гүлдер жерлеуге айналады

Ал гобелен дәмсіз аспан,

Тұтас өлім мен жұмбақ дәмі бар

Жалған қыс күні түстерді сөндіргенде.

Шынылар тек мата сияқты жарқырайды

Перделер сүзгіге мүмкіндік береді.

Жазды тастаңыз, терезені ашыңыз.

Тыныш сағаттың жоғарыда әуені бар,

Ол сөйлесетін осы тыныштықты басқарады

Кейде жаңбыр сыртта не табады,

Пальто сөрелерінде шинельдер ұйықтайды.

Шыбын үнсіз бос мейрамханада,

Мен салқындатылған сөз тіркестерінің жаңғырығын естігенді ұнатамын.

Бұл орындықтардың үнсіз әңгімесі

Топта, түсте сөнген люстраның астында.