Quest'Uomo - Roberto Vecchioni

Com'è difficile avervi dato il cuore,

la pelle, i nervi, gli occhi, i piedi…

perfino il mio odore

e nemmeno una sola ragione,

una sola, qualunque, anche vaga ragione

di essere qui.

Sembro invincibile, quando uscite la sera

senza darmi un bacio;

sembro invisibile, perso nei miei pensieri,

quando vi incrocio:

«Nostro padre ha una tale riserva di sogni

che non è possibile batterlo:

lui non può perdere mai…»

Ma guardate quest’uomo,

che vi ha insegnato a vivere

fermando il tempo,

con un solo vestito

per tutte le stagioni,

che vi ha insegnato a correre controvento,

e che vedete sul palco

a sbranare emozioni,

a serrare nei pugni

le cose che vanno via,

perché il bello degli uomini

è che non hanno mai perso,

e vi ha insegnato la grandezza

della malinconia,

perché siamo i soli padroni

dell’universo,

ma guardate quest’uomo,

guardatelo adesso, guardate

questo buffo uomo ridicolo

che sta sulla porta,

questo buffo uomo ridicolo

che fuma dietro alla porta,

questo buffo uomo ridicolo

che aspetta solo che torniate

e tutto il resto è un puttanaio

di puttanate…

un puttanaio di puttanate.

Così fa il tempo,

e non insegna a nessuno

come restargli dietro;

così fa il tempo e ti mette nelle tasche

diamanti di vetro…

e il ragazzo guardava le stelle,

e le stelle guardavano il buio,

e nel buio vi ho dato la mano…

Non badate a quest’uomo,

che sarà forse il freddo,

sarà forse il fumo,

ha chiuso gli occhi ma dentro

ci continua a vedere,

come il suo vecchio perso

nel bosco di Colono,

o il suo Valerio sfinito

di gotta e d’amore,

quest’uomo mai finito

e avvinghiato ad un sogno,

rivenduto in pacchetti

di musica e parole,

che scorreva la vita

e non trova più il segno

dove stava per leggere

il senso del dolore,

ma guardate quest’uomo,

guardatelo adesso,

guardatelo, guardate

questo buffo uomo ridicolo

che sta sulla porta,

questo buffo uomo ridicolo

che fuma dietro la porta,

questo buffo uomo ridicolo

che si aspetta che voi amiate

proprio quello stesso

puttanaio di puttanate,

il suo puttanaio…

Саған жүрегімді беру қандай қиын,

тері, жүйке, көз, аяқ...

тіпті менің иісім

және жалғыз себеп емес,

тек бір, кез келген, тіпті анық емес себеп

осында болу.

Кешке шықсаң жеңілмейтін болып көрінемін

мені сүймей;

Мен көрінбейтін сияқтымын, ойларымда адасып кеттім,

мен сені кесіп өткенде:

«Біздің әкеміздің осындай арман су қоймасы бар

оны жеңу мүмкін емес:

ол ешқашан жоғалта алмайды ... »

Бірақ мына адамға қараңызшы,

саған өмір сүруді кім үйретті

тоқтау уақыты,

тек бір көйлекпен

барлық маусымдар үшін,

Саған желге қарсы жүгіруді кім үйретті,

және сіз сахнада көресіз

эмоцияларды ажырату,

жұдырықтасу

кететін нәрселер,

өйткені ерлердің сұлулығы

олар ешқашан жеңілмеген,

және саған ұлылықты үйретті

меланхолиядан,

өйткені біз жалғыз шеберміз

ғаламның,

бірақ мына адамға қара

қазір қара, қара

бұл күлкілі күлкілі адам

есік алдында тұрып,

бұл күлкілі күлкілі адам

есік артында темекі шегу,

бұл күлкілі күлкілі адам

тек сенің қайтып келгеніңді күтемін

ал қалғанының бәрі жезхана

жезөкшелерден...

жезөкшелер.

Ауа райы да солай,

және ешкімге үйретпейді

оның артында қалай қалу керек;

уақыт солай жасайды және сізді қалтаңызға салады

шыны гауһар ...

және бала жұлдыздарға қарады,

және жұлдыздар қараңғыға қарады,

және қараңғыда мен саған қолымды бердім ...

Бұл адамға мән бермеңіз,

мүмкін суық болар,

мүмкін бұл түтін шығар,

ол көзін жұмды, бірақ ішінде

бізді көреді,

ескі жоғалған сияқты

Колоно орманында,

немесе оның таусылған Валериосы

подагра мен махаббаттан,

бұл адам ешқашан аяқтамады

және арманға жабысып,

пакеттерде қайта сатылады

музыка мен сөзден,

сол өмір ағып жатты

және енді белгіні таппайды

қайда оқитын болды

ауырсыну сезімі,

бірақ мына адамға қара

қазір қара,

қара, қара

бұл күлкілі күлкілі адам

есік алдында тұрып,

бұл күлкілі күлкілі адам

есік артында темекі шегу,

бұл күлкілі күлкілі адам

сенен сүйетініңді кім күтеді

дәл солай

жезөкшелер,

оның жезөкшесі...