Il Castello - Roberto Vecchioni

E se passate fate piano,

che fata dorme dal mattino

che l’uomo per la guerra le partì

e dietro la collina si sbiadì

e nel castello sopra il fiordo,

la luce sfiora per ricordo

le coppe che restarono cosi;

e il vento smuove le vetrate

e a volte un’eco di risate

un tempo risuonavano da lì

ma non passateci d’aprile

che non potreste più vedere

le rose come quando lui era qui;

E quando c’era lui le sale

erano piene mille sere

di gente e luci e scherzi di buffoni,

e feste fino all’alba e poi canzoni;

e lui stringeva fra le dita

la pietra verde della vita

e chi partiva sempre ritornò

tornò anche un figlio trovatore

scappato senza far rumore

per altre luci che poi non capì

e un drago fatto con la paglia

bruciava all’alba sulla soglia

perche il dolore non entrasse lì

— Tu che ne sai che passi e guardi —

di fata e tutti i suoi ricordi

del sogno che ha battuto la realtà?

la polvere si è fatta antica

e sul sentiero c'è l’ortica

ma fata non ci crede e non lo sa

ha fretta e l’abito è sgualcito

ma è la gran sera che ha aspettato

e il conto della sabbia è fermo già

e — lui che bussa e lui che torna qua,

e si riaccendono le luci

ad una ad una stanze e voci

e servi e cani ancora tutti là

è lui, sorride sulla porta

è lui lo stesso di una volta

ma chiede scusa e non l’abbraccerà

ha gli occhi stanchi, è sempre bello,

ma tiene addosso quel mantello

che non si toglie e non si toglierà.

Ал өтсең, жеңіл жүр,

таңертеңнен бері қандай пері ұйықтайды

соғысқа баратын адам оны тастап кетті

және төбенің артында сөнді

және фьорд үстіндегі құлыпта,

Ескерту ретінде жарық тиеді

осылай қалған шыныаяқтар;

ал жел терезелерді жылжытады

кейде күлкі жаңғырығы

бір кезде сол жақтан естілді

бірақ сәуірде онда өткізбе

бұдан былай көре алмайтын боласыз

ол осында болған кездегідей раушан гүлдері;

Ол сонда болғанда, оларды тұздады

олар мың кешке толы болды

адамдар мен шамдар мен ақымақтардың әзілдері,

таң атқанша кештер, сосын әндер;

және ол оны саусақтарымен ұстады

өмірдің жасыл тасы

ал кім кетсе, қайтып оралды

трубадур ұлы да қайтып келді

дыбыс шығармай қашып кетті

ол түсінбеген басқа шамдар үшін

және сабаннан жасалған айдаһар

Таң ата босағада өртеніп кетті

ауырсыну ол жерге енбеуі үшін

- Сен не білесің, өтіп бара жатырсың, -

пері және оның барлық естеліктері

шындықты жеңетін арман?

шаң көне болды

ал жолда қалақай бар

бірақ пері оған сенбейді және оны білмейді

асығып, көйлегі қыртыс

бірақ ол көптен күткен керемет кеш болды

және құм шоты қазірдің өзінде тоқтатылды

және - қаққан және осында қайтып келетін адам,

және шамдар қайтадан жанады

бірінен соң бірі бөлмелер мен дауыстар

ал қызметшілер мен иттер әлі де сонда

бұл ол, ол есікке жымиды

ол бұрынғыдай

бірақ кешірім сұрап құшақтай алмайды

оның көздері шаршаған, ол әрқашан әдемі,

бірақ ол бұл плащты киеді

бұл ұшпайды және ұшпайды.