Hotel Dei Giorni Immobili - Roberto Vecchioni

All’hotel dei giorni immobili

Non brillano le stelle:

Qualche volta s’intravede appena

Il fondo della valle;

C'è un odore di salsedine

Ma il mare non si vede…

Dai sentieri che ci arrivano

Non ripartono più strade…

All’hotel dei giorni immobili

Da sempre c'è un soldato

Ma la guerra non spiegò

Se c’era morto o c’era nato;

E se c’era nato o morto

Non lo seppe mai il poeta

Che perdeva il tempo a chiedersi

Se un’entrata è anche un’uscita

E una notte innominabile

Ci transitò un mercante

E vendeva tutto a tutti

E tutti non avevan niente;

E vendeva per non piangere

Di non aver venduto

E le lacrime bagnavano

Sciupavano il broccato

Han mandato un messaggero

Forse arriva questa sera;

Passsa i monti, passa il gelo

Passa il tuono e la bufera;

Passa il fuoco dell’inferno

Con un foglio tra le mani;

Han mandato un messaggero

Forse arriverà domani

All’hotel dei giorni immobili

Ci venne anche un sovrano:

Ordinò, salì con comodo

Prese tutto il terzo piano:

E ci venne un accademico

Con un trucco madornale

Ma nel buio s’illuminarono

Solo gli angoli e le scale

E una notte senza nuvole

Si presentò un pensiero;

E si cominciò a distinguere

Buio falso e buio vero;

E una notte con le nuvole

Lì si smarrì un ricordo

E si continuò a confondere

L’apparenza di uno sguardo

S'è perduto il messaggero

S'è perduto sul confine

Tra il principio delle cose

E le cose della fine;

S'è perduto il messaggero

Col cavallo e con i cani

Tutto è ritornato nero

Dietro il grido dei gabbiani;

S'è perduto il messaggero

Con un foglio tra le mani:

Non arriverà stasera

Non arriverà domani

All’hotel dei giorni immobili

Nel sogno di una donna

Tutto è chiaro, tutto è limpido

La penombra non inganna;

E bastò guardarla un’attimo

Per leggerle nel cuore

Che lei già sapeva tutto

Prima ancora di sognare:

E fu finalmente giorno

Fu bambino e fu canzone

E fu gioia del ritorno

E fu «dormi», e fu persone;

E fu finalmente cielo

Con la luna e con le stelle

E fu finalmente mare

Con il vento e con le vele…

E fu subito chitarra

E fu abbraccio e fu ferita

E fu «guardami!»

e fu terra

E fu vivere e fu vita;

Così il giorno tornò giorno

E la notte fu la notte;

L’orizzonte all’orizzonte

E le stelle in cielo, tutte

Қозғалыссыз күндердің қонақүйінде

Жұлдыздар жарқырамайды:

Кейде ол әрең көрінеді

Алқаптың түбі;

Тұзды иіс бар

Бірақ теңізді көре алмайсың...

Бізге жететін жолдардан

Енді жол жоқ ...

Қозғалыссыз күндердің қонақүйінде

Қашанда солдат болған

Бірақ соғыс түсіндірмеді

Егер ол өлген болса немесе сол жерде туылған болса;

Ал егер ол туылған немесе өлген болса

Ақын ешқашан білмеген

Уақытты босқа өткізген кім

Егер кіру де шығу болса

Және есте қаларлық түн

Ол жерден бір саудагер өтті

Және бәріне бәрін сатты

Олардың барлығында ештеңе болмады;

Ал ол жыламау үшін сатып жіберді

Сатылмаған

Ал көз жасы жуылды

Олар брокерді бүлдірді

Олар хабаршы жіберді

Мүмкін бұл кешке келеді;

Таулардан өтіңіз, аяздан өтіңіз

Найзағай мен дауылдың өтуі;

Тозақтың оты өтеді

Қолында парақпен;

Олар хабаршы жіберді

Мүмкін ертең келетін шығар

Қозғалыссыз күндердің қонақүйінде

Бір билеушісі де болды:

Ол бұйырды, ыңғайлы көтерілді

Ол бүкіл үшінші қабатқа көтерілді:

Ал бір академик келді

Керемет трюкпен

Бірақ олар қараңғыда жанып кетті

Тек бұрыштар мен баспалдақтар

Және бұлтсыз түн

Бір ой келді;

Ал біз ажырата бастадық

Жалған қараңғылық пен шынайы қараңғылық;

Және бұлтты түн

Сол жерде естелік жоғалып кетті

Әрі түсінбеушілік жалғасты

Көріністің көрінісі

Хабаршы жоғалып кетті

Ол шекарада адасып қалды

Заттардың принципі арасында

Ал ақырғы нәрселер;

Хабаршы жоғалып кетті

Жылқылармен және иттермен

Бәрі қайтадан қара түсті

Шағалалардың айқайының артында;

Хабаршы жоғалып кетті

Қолдарыңызда қағазбен:

Бүгін түнде келмейді

Ол ертең келмейді

Қозғалыссыз күндердің қонақүйінде

Әйелдің түсінде

Бәрі түсінікті, бәрі түсінікті

Ымырт алдамайды;

Ал оған бір сәт қараудың өзі жеткілікті болды

Оларды жүректен оқу

Ол қазірдің өзінде бәрін білетін

Тіпті армандамай тұрып:

Міне, ақыры күн болды

Ол бала болды, ол ән болды

Және бұл оралудың қуанышы болды

Және бұл «ұйқы» болды, ал бұл адамдар;

Және бұл ақыры аспан болды

Ай мен жұлдыздармен

Және бұл теңіз болды

Желмен және желкендермен ...

Және бұл бірден гитара болды

Бұл құшақтау болды және ол ренжіді

Және бұл "маған қара!"

және ол жер болды

Бұл өмір сүрді және өмір болды;

Сөйтіп, күн қайтады

Ал түн түн болды;

Көкжиекте көкжиек

Ал аспандағы жұлдыздар, олардың барлығы