Vaters Mantel - Reinhard Mey

Er sitzt auf dem Küchentisch im Schneidersitz

In der kleinen Küche, verstreut um ihn liegen

Kreide, Stoffbahnen, Schnipsel und Garn,

Er summt vor sich hin und seine Hände fliegen.

Sie führen Nadel und Faden geschickt,

Pfeilschnell und wohlbedacht durch das Gewebe,

Hebt die Hand, hält inne, hält Nadel und Garn

Für einen prüfenden Blick in der Schwebe.

Die Kinder kennen das Bild nur zu gut,

Das Zuschneiden, Auftrennen, Nähen und Messen,

Sie woll’n, dass der Tisch wieder ihnen gehört

Für die kurze Zeit vor dem Abendessen.

Und sie fragen die Mutter, was näht er denn grad',

Und die Mutter flüstert, fast als wär's ein Verrat:

Vaters Mantel

Er näht ihn aus schweren kostbaren Tuch,

Er näht ihn für immer, er näht ihn mit Liebe.

Das hat er gelernt, als er vierzehn war,

Und noch immer spürt er die Rohrstockhiebe,

Wenn der Meister in blinden Zorn geriet,

Weil ein Muster sich nicht in ein Muster fügte,

Unsichtbar, nur einen Fadenbreit,

Und das kleinste hen mit Schlägen rügte.

Vom ersten Tageslicht bis in die Nacht,

Und keinen Feiertag gab’s bei dem Schinder.

Zu fünft waren sie und sie nähten für ihn,

Zu fünft und sie waren noch allesamt Kinder.

Die Nähstube kalt und der Lohn jämmerlich.

Aber diesen Mantel, den näht er für sich!

Vaters Mantel

Zu Haus acht Geschwister in karger Zeit,

Er bringt sie durch mit dem Geschick seiner Hände,

Näht, bügelt, wäscht für sie und er füllt

Ihre Teller, wenn’s eng wird zum Monatsende.

Er heftet den Kragen an das Revers,

Um das Fischgrätmuster genau anzusetzen,

Näht das seidige Futter ein und er sieht

Sich heimkehren aus dem Krieg in einem Fetzen.

Sieht sich im gottverlassenen Unterstand

Noch für all die andern armen Teufel nähen,

Fußlappen aus Fahnen und Uniform,

Auf denen sie dann in Gefangenschaft gehen.

Den Krümel Tabak teilt er brüderlich,

Aber diesen Mantel, den näht er für sich!

Vaters Mantel

Er hat ihn betrachtet mit stillem Stolz:

Die Stulpen am Ärmel, der aufrechte Kragen,

Die Knöpfe, die Patten, die schnurgrade Naht,

Im Dorf hat noch keiner so einen getragen.

Er näht für die Frau und die Kinder jetzt

Hosen und Rock, macht Neues aus alten Dingen,

Macht Mützen und näht Kleider für das Dorf

Aus den Stoffresten, die ihm die Leute bringen.

Sie kommen gern auf einen kleinen Schwatz

Herein, wenn sie das fertige Stück abholen,

Sie loben die Arbeit, zahlen den Lohn,

Und durch die Küchentür blicken sie verstohlen

Auf den Flur: Da hängt er fein säuberlich

Auf dem Bügel, ein Meisterstück Stich für Stich!

Vaters Mantel

Ich sehe ihn vor mir im Schneidersitz,

Um ihn verstreut Schnipsel und Stoffreste,

Das Maßband ausgerollt um seinen Hals,

Bunte Fäden wie Orden auf seiner Weste.

Er hat mir den Mantel geschenkt, als er

Ihm groß geworden war in späten Jahren,

Er hat mich geadelt mit dem Geschenk

Und dem Vertrau’n, ihn in Ehren zu bewahren.

Das gute Tuch, neu wie am ersten Tag,

Die Stulpen, die Ärmel, der aufrechte Kragen!

Ich trag ihn und trag die Erinnerung

An den Schneider an ganz besonderen Tagen,

Mit Freude, aufrecht und feierlich,

Ich bin mir bewusst, heut trage ich

Vaters Mantel.

Ол асхана үстелінде аяғын айқастырып отыр

Кішкентай ас үйде, оның айналасында шашыраңқы

Бор, матаның ұзындығы, үзінділер мен жіп,

Ол өз-өзінен ызылдап, қолдары ұшып кетеді.

Олар ине мен жіпті шебер ұстайды,

Жебедей жүйрік, Тоқыма арқылы әдейі,

Қолды көтеру, кідірту, инені және жіпті ұстау

Балансқа мұқият қарау үшін.

Балалар суретті жақсы біледі,

Кесу, жырту, тігу және өлшеу

Олар дастарханның қайтадан өздерідікі болғанын қалайды

Түскі асқа дейін қысқа уақытқа.

Ал анасынан сұрайды, ол қазір не тігіп жатыр?

Ал ана опасыздық дегендей сыбырлайды:

әке пальтосы

Оны ауыр асыл матадан тігеді,

Мәңгілік тігеді, Сүйіспеншілікпен тігеді.

Мұны ол он төрт жасында білді

Ол әлі де таяқтың соққанын сезеді,

Қожайын соқыр ашуланғанда,

Өйткені өрнек өрнекке сәйкес келмеді

Көрінбейтін, жіптің ені,

Ал ең кішкентай тауық соққылармен сөгіс берді.

Алғашқы жарықтан түнге дейін,

Ал флайерде мереке болған жоқ.

Олардың бесеуі болды және олар оған тігіп берді,

Олардың бесеуі болды, бәрі де балалар еді.

Тігін бөлмесі суық, жалақысы мүшкіл.

Бірақ бұл пальто ол өзі үшін тігіледі!

әке пальтосы

Үйде сегіз ағайынды қиын кезде,

Ол оларды қолының шеберлігімен өткізеді,

Ол үшін тігеді, үтіктейді, жуады, толтырады

Айдың соңында заттар тарылған кезде сіздің табақтарыңыз.

Жағасын белге қадап,

Майшабақ үлгісін дәл қолдану үшін,

Жібектей астар тігіп, ол көреді

Соғыстан елге оралды.

Өзін құдай сақтамаған блиндажда көреді

Барлық басқа бейшара шайтандарға әлі де тігіп жатыр

жалаулар мен формалардан жасалған аяқ киімдер,

Содан кейін олар тұтқынға түседі.

Темекі талқанымен бөліседі,

Бірақ бұл пальто ол өзі үшін тігіледі!

әке пальтосы

Ол оған тыныш мақтанышпен қарады:

Жеңдеріндегі қолқасы, тік жағасы,

Түймелер, қақпақтар, түзу тігістер,

Мұндай киімді ауылда ешкім киген емес.

Ол қазір әйелі мен балаларына тігіп береді

шалбар мен юбка, ескі заттардан жаңа заттар жасайды,

Ауылға қалпақ жасап, киім тігу

Жұрт әкелетін мата сынықтарынан.

Олар шағын сөйлесуге келгенді ұнатады

Олар дайын бөлікті алған кезде кіріңіз

Олар жұмысты мақтайды, жалақысын төлейді,

Және олар асүйдің есігінен жасырын түрде көз жүгіртеді

Дәлізде: сонда ұқыпты ілулі тұр

Ілгіште тігіспен тігілген шедевр!

әке пальтосы

Мен оның аяғын айқастырып тұрғанын көремін

Оның айналасында шашыраған матаның үзінділері мен сынықтары,

Өлшеу лентасы мойнына оралды,

Желбегіндегі медальдар сияқты түрлі-түсті жіптер.

Ол маған пальто бергенде берді

оның соңғы жылдары есейген,

Ол мені сыйлықпен ерекшелендірді

Және оны абыроймен сақтауға деген сенім.

Жақсы мата, бірінші күнгідей жаңа,

Манжет, жең, тік жаға!

Мен оны алып жүремін және есте сақтаймын

Ерекше күндерде тігіншіге,

Қуанышпен, тік және салтанатты,

Білемін, бүгін киемін

әке пальтосы.