Nanga Parbat - Reinhard Mey

Da steigen zwei hoch in die steinerne Wand

Überm Abgrund gehen sie den steilen Pfad

Verlassen den sicheren Unterstand

Auf schimmerndem Eis, auf dem schroffen Grat

Aufeinander von Kindheit an eingeschwor’n steigen

Sie sicher und ohne ein Zögern bergan

In der eisigen, dünnen Luft, sie schweigen —

Wie oft haben sie das gemeinsam getan!

Dem Gipfel entgegen ohne ein Seil

Zwischen beiden gespannt ist ein Lebensband:

Am Berg ist der eine des anderen Teil

Zwei Brüder, der eine des and’ren Hand

Und unten im Lager steh’n stumm vor den Zelten

Ratlos die Gefährten und starren gebannt

Zu den zwei winz’gen Punkten in den eisigen Welten

Und die Ferngläser fliegen von Hand zu Hand

Hatten sie nicht gestern gemeinsam beschlossen

Mit dem Aufstieg zu warten, wenn der Himmel aufreißt?

Doch wer hat die rote Leuchtkugel verschossen

Die den beiden dort oben Schlechtwetter verheißt?

Da war das verabredete Lichtsignal

Das ankündigt, daß das Wetter umschlägt!

Gleißend, feuerrot schießt es auf aus dem Tal —

Alles Für alles Wider ist längst abgewägt

Also müssen sie heut noch den Gipfel erreichen

Durch beißende Kälte, durch bitterste Qual

Jetzt warten, das hieße die Fahne streichen

Absteigen und scheitern, bleibt da eine Wahl?

Mit keuchendem Atem, die Glieder wie Blei

Höhenkrank, wie im Wahn: Nur noch ein Gletscherfeld

Noch ein Eisüberhang, ein letzter Grat und die zwei

Fall’n sich stumm in den Arm auf dem Dach der Welt!

Zu Tode erschöpft, den Gipfel bezwungen!

Stille, Zeitlupe, Rückblende: Zwei kleine Jungen

Zieh’n die Handschuhe aus, geben sich die Hand

Wie als Kinder, wie nach ihrer ersten Wand

Ein Handschuh fällt auf das ewige Eis

Sie türmen Steine darauf: Der bleibt hier als Beweis!

So krönt ein Steinmann ihr Lebenswerk

Auf dem Nanga Parbat, dem Nackten Berg!

Das Abendrot am Firmament verrät

Eine sternklare Nacht, schnell bricht sie herein

Es ist spät für den Abstieg — ist es zu spät?

Eh es dunkel wird müssen sie weit tiefer sein!

Auf dem Aufstiegsweg zurück?

Kein Gedanke!

Zu schwer für die Erschöpften, unbegehbar bei Nacht

Es bleibt nur die Flucht durch die Diamirflanke

Und die Hoffnung, daß sie nach Westen abflacht

Die Angst kommt und lähmende Lethargie

Das Verhängnis wird ihnen Schritt für Schritt klar

Ausgehungert und ausgedörrt irren sie

In die Ungewißheit, in die sich’re Gefahr

Jetzt gilt nur, sich irgendwie abwärts zu tasten

Der einzige Ausweg ist der Weg voraus

In der feindlichen Höhe nicht ausruh’n, nicht rasten

Nur noch irgendwie aus der Todeszone heraus!

Oder einfach nur in die Dunkelheit fallen

Und liegen bleiben, sich einfach nicht rühr'n

Der Atem sinkt nieder in Eiskristallen

In Wimpern und Brau’n, nur die Kälte nicht spür'n!

Da steigen zwei auf in die steinerne Wand

Und einer kehrt heim, hat die Füße erfror’n

Vom Schnee blind die Augen, das Gesicht ist verbrannt

Hat in der Lawine den Bruder verlor’n

Zwei haben den Gipfel der Gipfel erklommen

Den höchsten Triumph und die höchste Qual

Nur einer alleine ist wiedergekommen

Verzweifelt, gebrochen im tiefsten Tal

Da kommt einer heim aus der steinernen Wand

Ein Schatten nur von jenem anderen Teil

Der im Dunkel im ewigen Eis verschwand

Und wird er je gesund, wird er doch nie mehr heil

Екеуі тас қабырғаға көтеріледі

Олар тұңғиықтан тік жолмен жүреді

Қауіпсіз баспанадан шығу

Жарқыраған мұзда, ойлы-қырлы жотада

Бала кезінен бір-біріне адал

Сіз еш ойланбастан аман-есен көтерілесіз

Мұзды, жұқа ауада олар үнсіз...

Олар мұны қаншалықты жиі бірге жасады!

Арқансыз шыңға қарай

Екеуінің арасында өмірлік байланыс бар:

Таудың бір бөлігі екінші бөлігі

Екі ағайынды, бірі екіншісінің қолынан ұстайды

Ал төменде лагерьде олар шатырлардың алдында үнсіз тұрады

Жолдастары дәрменсіз және таңырқап қарап тұр

Мұзды әлемдердегі екі кішкентай нүктеге

Ал дүрбі қолдан қолға ұшады

Кеше екеуі бірге шешті емес пе?

Аспан ашылғанда көтерілуді күтесіз бе?

Бірақ қызыл алауды кім түсірді?

Екеуіне ауа райының қолайсыз болуын не уәде етеді?

Келісілген жарық сигналы болды

Ауа-райының өзгеретінін хабарлаймыз!

Жалт-жұлт еткен, оттай қызыл ол аңғардан атылады —

Барлығына қарсы бәрі бұрыннан өлшенген

Сондықтан олар әлі күнге дейін шыңға жетуі керек

Қатты суық арқылы, ең ащы азап арқылы

Күте тұрыңыз, бұл туды түсіруді білдіреді

Түсіп, сәтсіздікке ұшыра, таңдау бар ма?

Демі тарылып, қол-аяғы қорғасындай

Биіктік ауруы, есінен танып қалғандай: Тағы бір ғана мұздық алаңы

Тағы бір мұз асуы, соңғы бір жота және екеуі

Дүниенің төбесінде бір-біріңіздің құшағына түсіңіздер!

Амалы таусылған, шың бағындырған!

Тыныштық, баяу қозғалыс, еске түсіру: Екі кішкентай бала

Қолғапты шешіңіз, қол алысыңыз

Олар бала кезіндегідей, бірінші қабырғасынан кейінгі сияқты

Мәңгілік мұзға қолғап түседі

Олар тастарды үйіп тастайды: бұл дәлел ретінде осында қалады!

Каир оның өмірлік жұмысын осылай тәж етеді

Нанга Парбатта, Жалаңаш тауда!

Аспандағы күннің батуы көрінеді

Жұлдызды түн, ол тез түседі

Түсуге кеш болды — тым кеш пе?

Қараңғы түспес бұрын олар әлдеқайда терең болуы керек!

Қайтып бара жатырсыз ба?

Ой жоқ!

Шаршағанға тым ауыр, түнде өтпейтін

Диамир флангынан өтіп кету ғана қалды

Және ол батысқа қарай тегістеледі деген үміт

Қорқыныш пайда болып, летаргияны бұзады

Оларға тағдыр бірте-бірте айқындала түседі

Аштық пен кеуіп қалған олар қателесті

Белгісіздікке, белгілі бір қауіпке

Ендігі жалғыз нәрсе - қандай да бір жолмен төмен түсуді сезіну

Шығудың жалғыз жолы - алда

Жау биігінде тынба, тынба

Тек қандай да бір жолмен өлім аймағынан шықты!

Немесе жай ғана қараңғыға түсіңіз

Ал жат, жай ғана қозғалма

Тыныс мұз кристалдарына түседі

Кірпіктер мен қастарда тек суықты сезінбеңіз!

Сосын екеуі тас қабырғаға көтеріледі

Ал үйге біреу аяғы мұздап келеді

Қардан көзі соқыр, беті күйді

Ағасын қар көшкінінде жоғалтып алды

Екеуі шыңдардың шыңына шықты

Ең үлкен жеңіс және ең үлкен азап

Тек біреуі ғана оралды

Үмітсіз, ең терең алқапта сынған

Тас қабырғадан үйге біреу келе жатыр

Тек сол басқа бөліктің көлеңкесі

Қараңғыда мәңгілік мұзда жоғалып кеткен

Ал егер ол қалпына келсе, ол ешқашан қалпына келмейді