Die Türglocke schlug an in Oma Däwes' Kaufmannsladen,

«Wir sammeln für's Müttergenesungswerk», log ich sie an,

«Sie ha’m doch sicher jede Menge Altpapier im Keller,

Kartons, die ich für Sie zur Sammelstelle bringen kann.»

Und Oma Däwes schlurfte los, ließ mich allein vorm Tresen

Mit diesen großen Gläsern bis zum Rand voller Bonbons:

Die roten Himbeer’n, die grünen Maiblätter und die Nappos.

Im Keller, kramte Oma Däwes nach alten Kartons.

Da waren die Lakritzschnecken, die sauren Brausewürfel,

Ich griff ins erste Glas, das von Salinos überquoll,

Nur einmal naschen, doch dann war’s, als wär ein Damm gebrochen,

Und gierig stopf' ich mir den Mund und meine Taschen voll.

Dann hörte ich sie laut keuchend die Treppe heraufsteigen,

Sie hielt Stapel von Zeitungen geschnürt für mich parat,

Und obendrauf legte sie mir drei von diesen Storck-Riesen,

«Na komm, mein Junge, nimm schon, die sind für die gute Tat!»

Hörst du, wie die Gläser klingen,

Hörst du, wie die Saiten schwingen,

Hörst Du, wie die Stimmen singen,

Hörst du diese Tür aufspringen?

Und hörst du nicht,

Wie das Eis bricht?

Ich denke, mit dem Lebenslicht waren es 14 Kerzen,

Die auf dem Kuchen brannten, als ich in die Stube sah:

«Das Totenschiff"von Traven, ein Paar Fäustlinge von Mutter,

das grüne Rennrad mit der 6-Gangschaltung standen da!

Alles was ich mir wünschte, welch ein Tag, ach, welch ein Morgen!

So voller Vorfreude bin ich in die Schule gehetzt,

Ein Johlen in der Klasse, denn um mich mal vorzuführen,

Hatte die Klassenschöne sich in Deutsch zu mir gesetzt.

Aber ich war kein Draufgänger, kein Mann für eine Stunde,

Und alle wussten, mein Herz gehört Bärbel Heidemann,

Zwei, drei begannen mich zu mobben und nachmittags riefen

Sie einer nach dem andern, um mir abzusagen, an.

Der Tisch so schön gedeckt, Luftballons, traurige Girlanden,

Die Kaffeetassen und die Kuchenteller blieben leer,

Ich saß vor meinem Lebenslicht und 13 kalten Kerzen

Und auch das grüne Rennrad, das tröstete mich nicht mehr.

Hörst du, wie die Gläser klingen,

Hörst du, wie die Saiten schwingen,

Hörst Du, wie die Stimmen singen,

Hörst du diese Tür aufspringen?

Und hörst du nicht,

Wie das Eis bricht?

Da war unsre Musik, gedämpftes Licht, und Erdbeerbowle,

Für eine Nacht gehörte uns das ganze große Haus,

Wir tanzten barfuß um die Pärchen in den Cocktailsesseln,

Vor der verspiegelten Hausbar, Bernds Eltern waren aus.

Und Bernd war nochmal losgefahr’n, um Rosi abzuholen,

Wir tobten zu «She loves you"und wir sangen mit im Chor,

Als plötzlich jemand Licht anmachte, die Musik verstummte,

Im Regen standen da zwei Polizisten vor dem Tor:

«Auf regennasser Straße von der Fahrbahn abgekommen»,

Hieß es.

Erstarrt blieben wir im Blaulichtgewitter stehn,

Manche war’n stumm, manche schrien auf und manche konnten weinen,

Ein Bild wie dies hatte keiner von uns zuvor gesehn.

Wir trafen uns noch manchmal dort mit Kerzen und mit Blumen,

Und heute noch erinnert mich ein Kreuz am Straßenrand.

Ich wünschte mir so sehr, die Musik würde niemals enden,

Und Bernd und Rosi hielten sich noch einmal bei der Hand.

Hörst du, wie die Gläser klingen,

Hörst du, wie die Saiten schwingen,

Hörst Du, wie die Stimmen singen,

Hörst du diese Tür aufspringen?

Und hörst du nicht,

Wie das Eis bricht?

Es ist manchmal, als surrte vor mir der alte Projektor,

Als spulte ich den Super-acht-Film noch einmal zurück.

Ich seh das lang Vergangene wie die Gegenwart aufleuchten,

Doch ich kenne die Zukunft schon und das Ende vom Stück.

Ich seh das Lachen und spür noch einmal den Schmerz aufflammen,

Ich weiß, dass all den Träumen auch ein Albtraum folgen muss.

Und klamm’re mich doch unbeirrbar an den Kinderglauben:

Gleich was auch immer kommen mag, das Beste kommt zum Schluss!

Hörst du, wie die Gläser klingen,

Hörst du, wie die Saiten schwingen,

Hörst Du, wie die Stimmen singen,

Die verschlossne Tür aufspringen?

Und hörst du nicht,

Wie mein Herz bricht?

Дэвес әжесінің азық-түлік дүкенінде есік қоңырауы соғылды,

«Біз аналардың сауықтыру жұмысына жинап жатырмыз», - деп өтірік айттым.

«Жертөледе қағаз қалдықтары көп екеніне сенімдімін,

Мен сіз үшін қабылдау орнына апара алатын картон қораптар.»

Ал Дэвес әжей мені үстелдің алдында жалғыз қалдырып кетіп қалды

Мына үлкен кәмпит банкаларымен аузына дейін толтырылған:

қызыл таңқурай, жасыл май жапырақтары және напсо.

Жертөледе Дэвес әжей ескі қораптарды іздеп жүрді.

Мия ұлулары, қышқыл шербет текшелері,

Мен Салиностан ағып жатқан бірінші стаканға қолымды создым,

Бір ғана тіскебасар, бірақ кейін бұл бөгет бұзылғандай болды

Ал ашкөздікпен аузымды толтырып, қалтамды толтырамын.

Содан кейін мен оның баспалдақтан қатты ентігіп жатқанын естідім,

Оның маған арнап байлаған газеттер дестелері бар еді

Оның үстіне ол маған Шторк алыптарының үшеуін берді

«Кел, балам, жүр, игі іс үшін!

Көзілдіріктің шырылдағанын естіп тұрсың ба

Сіз жіптердің дірілдегенін естисіз бе

Сіз ән айтып жатқан дауыстарды естисіз бе

Есіктің ашылғанын естіп тұрсың ба?

Ал сен естімейсің бе

Мұз қалай жарылады?

Менің ойымша, өмір нұрымен 14 шам болды

Бөлмеге қарасам торт үстінде жанып тұрғандар:

Трейвеннің «Өлім кемесі» жұп ана қолғаптары,

6 берілістері бар жасыл жарыс велосипеді сонда болды!

Қалағанның бәрі, неткен күн, неткен таң!

Күткені сонша, мен мектепке жүгірдім

Сыныптағы қызу, өйткені өзімді таныстыру үшін,

Сынып сұлуы менімен бірге неміс тілінде отырды.

Бірақ мен бір сағат бойы ерке де емес едім

Менің жүрегім Барбел Хайдеманға тиесілі екенін бәрі білді,

Екі, үшеу мені қорлай бастады, түстен кейін телефон соқты

Менен бас тарту үшін бірінен соң бірі.

Әдемі қойылған дастархан, шарлар, қайғылы гирляндалар,

Кофе шыныаяқтары мен торт табақтары бос қалды,

Мен өмірімнің алдында отырдым жарық пен 13 суық шам

Ал жасыл жарыс велосипеді мені енді жұбатпайды.

Көзілдіріктің шырылдағанын естіп тұрсың ба

Сіз жіптердің дірілдегенін естисіз бе

Сіз ән айтып жатқан дауыстарды естисіз бе

Есіктің ашылғанын естіп тұрсың ба?

Ал сен естімейсің бе

Мұз қалай жарылады?

Біздің музыка, күңгірт шамдар және құлпынай соққысы болды,

Біз бір түнге бүкіл үлкен үйде болдық

Біз коктейль креслоларында ерлі-зайыптылардың айналасында жалаңаяқ биледік

Айнасы бар үй барының алдында Берндтің ата-анасы шықты.

Бернд Розиді алып кету үшін қайтадан жолға шықты,

Біз «Ол сені жақсы көреді» деп ұрысып, хормен ән айттық,

Кенет біреу шамды қосқанда, музыка тоқтады,

Жаңбырда қақпаның алдында екі полицей тұрды:

«Жаңбырлы жолмен жолдан қашыңыз»,

Айтылды.

Біз көк жарық дауылында қатып қалдық,

Кейбіреулер мылқау болды, кейбіреулер айқайлады, ал кейбіреулер жылайды,

Мұндай суретті бұрын ешқайсымыз көрмеген едік.

Біз сонда да кейде шамдармен және гүлдермен кездесетінбіз,

Осы күнге дейін жол жиегіндегі крест есіме түседі.

Мен музыканың ешқашан аяқталмағанын қалаймын

Ал Бернд пен Рози тағы да қол ұстасып қалды.

Көзілдіріктің шырылдағанын естіп тұрсың ба

Сіз жіптердің дірілдегенін естисіз бе

Сіз ән айтып жатқан дауыстарды естисіз бе

Есіктің ашылғанын естіп тұрсың ба?

Ал сен естімейсің бе

Мұз қалай жарылады?

Кейде алдымнан ескі проектор шырылдап тұрғандай болады.

Мен Super 8 фильмін қайта айналдырғандай болдым.

Мен өткен күннің бүгінгідей жыпылықтап тұрғанын көремін

Бірақ мен шығарманың болашағы мен соңын білемін.

Мен күлкіні көріп, ауырсынудың қайтадан өршуін сеземін

Білемін, әрбір арманның артынан қорқынышты түс келуі керек.

Және балалардың сенімдеріне бұлжытпай жабысыңыз:

Қандай жағдай болмасын, ең жақсысы соңында келеді!

Көзілдіріктің шырылдағанын естіп тұрсың ба

Сіз жіптердің дірілдегенін естисіз бе

Сіз ән айтып жатқан дауыстарды естисіз бе

Құлыпталған есікті ашыңыз ба?

Ал сен естімейсің бе

менің жүрегім қалай жаралады