Emily Anne - Reinhard Mey

Emily-Anne picks up her home:

A tattered book, a toothless comb,

() A yellowed letter singing praises to her charms.

She packs away her memories,

With the bottle that brings ease,

In the battered bag she clutches In her arms.

Raucous rooks disturb the northern morn,

From the trees outside the town.

A goods-train shakes the railway bridge’s dust

On her «Daily Mirror «eiderdown.

And the mill-girls shudder from their sleep,

Dreams of princes dying with the dawn.

Clogs that clatter on the cobbled road

Warn her that another day is born.

Cockney sparrows squabble constantly,

Scrabble for the crumbs around her feet:

She breaks the barren bread of poverty,

Shares it with the sorrows of the street.

And the pigeons on the pedestals

Desecrate the sleeping statues stones,

They’re immune to authority,

She sees the time has come to go.

Finches fidget in the hawthorn hedge,

Bees desert the Kentish country lane,

She reads the signs and searches for a barn,

To shelter from the coming of the rain.

And as she huddles in among the straw,

She feels his gentle hand caress her waist,

When the drumming of the raindrops cease,

The fiction of his face begins to fade.

Seagulls circle over lazy waves,

Seaweed scents the sunlit Sussex sand,

She holds a shell between her fingertips:

Wrinkled like the skin upon her hand.

Laughing, shouting kids on skipping feet,

With their spades and buckets scurry by.

While the ocean of her loneliness

Stretches to the margins of the sky.

Эмили-Энн үйін алып кетеді:

Жыртылған кітап, тіссіз тарақ,

() Сары әріп оның сүйкімділігін мадақтайды.

Ол естеліктерін жинайды,

Жеңілдік әкелетін бөтелкемен,

Соққыланған сөмкеде ол құшақтап алады.

Шыңғырған қарлар солтүстік таңды бұзады,

Қала сыртындағы ағаштардан.

Теміржол көпірінің шаңын шайқаған жүк пойызы

Оның «Daily Mirror» бағдарламасы бойынша.

Диірменші қыздар ұйқысынан дірілдейді,

Таң атысымен өліп жатқан ханзадалар туралы армандар.

Тас тастар жолда сықырлайтын бітелер

Оған тағы бір күн туатынын ескертіңіз.

Торғайлар үнемі таласып,

Оның аяғының айналасындағы үгінділерді іздеңіз:

Ол кедейліктің нанын сындырады,

Көшенің мұңымен  бөліседі.

Ал тұғырлардағы көгершіндер

Ұйқыдағы мүсіндердің тастарын қорлаңыз,

Олар билікке иммунитетті,

Ол уақытты көретін уақытты көреді.

Құстар долана қоршауында дірілдейді,

Аралар Кент жолағын шөлдейді,

Ол белгілерді оқып, сарайды іздейді,

Жаңбырдан қорғану үшін.

Ол сабанның арасында тығылып жатқанда,

Ол оның нәзік қолының белін сипап жатқанын сезеді,

Жаңбыр тамшыларының дабылы тоқтағанда,

Оның бет-әлпетіндегі фантастика өшеді.

Шағалалар жалқау толқындарды айналып,

Теңіз балдыры күн сәулесі түсетін Сассекс құмын иіскейді,

Ол саусағының ұштары арасында қабықты ұстайды:

Қолындағы терісіндей мыжылған.

Күлді, балалар аяғын аттап жібереді,

Күректері мен шелектерімен асығыс өтіп жатыр.

Оның жалғыздық мұхиты болған кезде

Аспанның жиектеріне созылған.