Du Musst Wahnsinnig Sein - Reinhard Mey

Ein Blick auf die Garderobe, es ist zwanzig nach vier

Das wird ja immer früher, guter Mann, was machst du jetzt schon hier?

Du redest mit dir selbst, weil der Moment gekommen ist

Wo du keinen mehr aussteh’n kannst und unausstehlich bist

Du gehst dir auf den Nerv, stehst wie ein Fremder neben dir

Und siehst dich auf- und abgeh’n, wie ein eingesperrtes Tier

Im Saal, mehr so aus Höflichkeit, hast du Licht und Ton gecheckt

Du weißt, die Jungs, die machen das längst ohne dich perfekt

Du spielst ein altes Stück an, doch der Text fällt dir nicht ein

Du spürst, ein kaltes Fieber kommt heimtückisch und gemein

Du stimmst am Instrument herum, natürlich stimmt es längst

Du legst es wieder weg, und dir wird übel, und du denkst:

Du musst wahnsinnig sein

Da rauszugehen, ganz allein

Trotz all der Höllenqualen

Die dich lähmen und zermahlen

Du musst wahnsinnig sein

Dich in die unbarmherzig grellen

Scheinwerfer hinzustellen

Und dir die Seele aus dem Leib zu schrei’n

Du musst wahnsinnig sein!

Jemand reicht dir zwei Briefe rein, ein Kind schreibt, dass es heut'

Geburtstag hat, und sich schon lange auf den Abend freut

Und eine alte Dame, die jedesmal herkommt, schreibt

Eine, die jedes Lied kennt, und der kein Schnitzer verborgen bleibt

Die Zwei steh’n für all' die, deren Geschichte du nicht kennst

Und deretwegen du doch jetzt vor Lampenfieber brennst

Du kannst nicht essen, kannst nicht trinken, du kannst gar nichts mehr

Du musst heut' besser sein als je zuvor, dein Kopf ist leer

Du schleichst hinter den Vorhang.

Mann, was hast du hier verlor’n?

Musst du dir sterbenskrank ein Guckloch in den Vorhang bor‘n?

Du fühlst dich wie ein Schlafwandler, der auf dem Dach erwacht

Und weißt, die Giebelnummer, die hast du noch nie gebracht

Du musst wahnsinnig sein

Da rauszugehen, ganz allein

Trotz all der Höllenqualen

Die dich lähmen und zermahlen

Du musst wahnsinnig sein

Dich in die unbarmherzig grellen

Scheinwerfer hinzustellen

Und dir die Seele aus dem Leib zu schrei’n

Du musst wahnsinnig sein!

Die Stunden sind verflogen, du stehst glücklich und stumm

Am Ende deiner Lieder vor deinem Publikum

Es ist, als hättet ihr ein langes Zwiegespräch geführt

Ihr ward betroffen, zornig, ward vergnügt und ward gerührt

Und wenn ein Lachen, ein Applaus über die Reihen flog

Und wenn’s plötzlich ganz still war, war das wie ein Dialog

Benommen und erschöpft verneigst du dich ein letztes Mal

Vor freundlichen Gesichtern in dem großen dunklen Saal

Ein Mädchen hat dir einen kleinen Strauß nach vorn gebracht

Vom Klatschen ganz zerdrückt, was ihn dir nur noch lieber macht

Und du weißt einmal mehr, es ist eine Gnade, hier zu steh’n

Und schwerer noch als aufzutreten, fällt‘s dir jetzt abzugeh’n

Гардеробқа қарасаңыз, сағат жиырма төрт болды

Ертерек барады, жақсы адам, қазір мұнда не істеп жүрсің?

Сіз өзіңізбен сөйлесіп жатырсыз, өйткені уақыт келді

Ешкімге шыдай алмай, шыдамайтын жерде

Жаныңда бейтаныс адамдай тұрып жүйкеңді жұқартасың

Сіз торға жабылған жануар сияқты жоғары-төмен жүгіріп келе жатқаныңызды көреміз

Залда сыпайылық танытып, жарық пен дыбысты тексердің

Сіз балаларды білесіз, олар сізсіз ұзақ уақыт бойы тамаша істеп келеді

Сіз ескі шығарманы ойнайсыз, бірақ ән мәтінін ойлай алмайсыз

Сіз суық қызбаның жасырын және жағымсыз екенін сезінесіз

Сіз аспапты баптайсыз, әрине, бұл бұрыннан шындық

Сіз оны қойып, ауырып, ойлайсыз:

Сіз ақылсыз болуыңыз керек

Онда жалғыз шығу үшін

Барлық азапқа қарамастан

Сізді шал және ұсақтау

Сіз ақылсыз болуыңыз керек

Сіз аяусыз жарқырауда

фараларды орнату үшін

Және жүрегіңізді айқайлаңыз

Сіз ақылсыз болуыңыз керек!

Біреу саған екі әріп береді, соны бүгін бала жазады

туған күні және кешті көптен күтті

Әрі осында келетін кемпір жазады

Әр әнді білетін және қателеспеген адам жасырын қалады

Бұл екеуі сіз білмейтіндердің бәрін білдіреді

Міне, сондықтан қазір сахна қорқынышына күйіп тұрсың

Тамақ жей алмайсың, іше алмайсың, енді ештеңе істей алмайсың

Сіз бүгін бұрынғыдан да жақсы болуыңыз керек, сіздің басыңыз бос

Сіз перденің артына жасырынып барасыз.

Аға, сен мұнда не істеп жүрсің?

Жазықсыз дертке шалдыққан кезде шымылдығын қазу керек пе?

Сіз төбеде оянған ұйықтаушы сияқты сезінесіз

Сіз білесіз бе, габль нөмірі, сіз мұны бұрын ешқашан жасаған емессіз

Сіз ақылсыз болуыңыз керек

Онда жалғыз шығу үшін

Барлық азапқа қарамастан

Сізді шал және ұсақтау

Сіз ақылсыз болуыңыз керек

Сіз аяусыз жарқырауда

фараларды орнату үшін

Және жүрегіңізді айқайлаңыз

Сіз ақылсыз болуыңыз керек!

Сағаттар зымырап өтті, сіз бақытты және мылқаусыз

Әндеріңіздің соңында тыңдармандарыңыздың алдында

Ұзақ сөйлескен сияқтысың

Сізге әсер етті, ашуланды, көңілді және әсер етті

Ал күлгенде, қол шапалақтаулар қатар ұшты

Кенет өте тыныш болған кезде бұл диалог сияқты болды

Аңырап, қажыған соң соңғы рет иілдің

Үлкен, қараңғы залда мейірімді жүздердің алдында

Алдыңа бір қыз кішкентай гүл шоғын әкелді

Қол соғудан жаншылды, бұл сізді одан сайын жақсы көреді

Осы жерде тұрудың өзі бір бақыт екенін тағы да түсінесіз

Ал сізге көрінуден де қиын