Drei Kisten Kindheit - Reinhard Mey

In meinem Keller steh’n drei Umzugskartons voller Kindheit

Die Deckel hastig zugeklappt und ins Regal gestellt

So eilig war der Aufbruch, die Eigentümer sind weit

Auf ihrer Suche nach dem Glück, ihrem Weg in die Welt

Darin ist alles, was sie als Ballast empfunden haben

Am Morgen ihres Lebens, als sie aufgebrochen sind

All ihre Schätze, ihre Spielsachen sind da vergraben

Die Habseligkeiten, an denen ihr Herz hing als Kind

Die wohlgehüteten Geheimnisse sind d’rin verschlossen

Die Zeugen ihrer Kümmernisse stumm und gut versteckt

Die Chronik ihrer Kinderzeit wie in Harz eingegossen

Erstarrt wie ein in Bernstein eingeschlossenes Insekt

Über halb off’nen Deckeln liegt ein unsichtbarer Riegel

Der mir den Zugang zu ihrem heiligen Gral versagt

Aus unerschütterlichem kindlichen Vertrau’n ein Siegel

Das selbst die elterliche Neugier nicht zu brechen wagt

Ich weiß auch, ich würde es ohnehin gar nicht ertragen

Vorm Regenbogenpony und all dem Spielzeug zu steh’n

Das einst die Zahnfee brachte und mein Halt würde versagen

Würd' ich die Alf-Kassetten hör'n und Bert und Ernie seh’n

Doch obenauf ein Heft, das kenn ich schon an seiner Farbe

Das Mitteilungsheft, und sein Inhalt ist mir wohl bekannt

Und mancher Lehrerspruch darin hinterließ manche Narbe

Bei einem Kind, das darin immer wie am Pranger stand

Und plötzlich steh’n sie wieder vor mir, all die Kinderquäler:

Das schuppenschultrig-selbstgerechte Steißtrommlerkartell

Die Peiniger, die Unterdrücker und die Erbsenzähler

Der Knecht vom Kreiswehrersatzamt, die Petze von Pedell

Und heute noch wie böse, schwarze Rabenvögel hocken

Sie Nacht für Nacht an meinem Bett und reißen Lebenslust

Aus meiner Seele und mit scharfen Schnäbeln ganze Brocken

Von Liebe, wie Prometheus einst das Leben, aus der Brust

Wieder ist alles wach, die Demütigung, die Schikane

Die Schule, die als einz’ger Kummer sich bei uns einschlich

Als bittere Erfahrung, doch ich hoffe und ahne

Daß unsre Kinder sie lockerer wegstecken als ich

Im Garten sind die Bäume, die wir pflanzten, groß geworden

Der Nußbaum und der Ahorn, das Apfelbäumchen ein Baum

Das Lied des Lebens schreibt sich fort in immer neuen Akkorden

Und was davon verklungen ist, bewegt die Kinder kaum

Alles ist gut, sie müssen neue, eig’ne Wege gehen

Auf eig’nen Flügeln fortfliegen und dafür taugt es nicht

Sich nach uns und nach ihrem alten Spielzeug umzusehen

In drei Umzugskartons im Keller in funzligem Licht

Drei Kisten Kindheit, die ich für sie hüte und bewahre

Gelassen, froh — ich weiß aus eignem Lebenslauf zum Glück:

Die Kinder kommen wieder heim, gebt mir nur ein paar Jahre

Dann hol’n sie sich daraus ihr Kinderparadies zurück

Менің жертөледе балалық шаққа толы үш жылжымалы қорап бар

Қақпақтар асығыс жабылып, сөреге қойылды

Кету өте асығыс болды, иелері алыста

Оның бақыт іздеуде, әлемге жолында

Онда олар балласт деп ойлағанның бәрі бар

Олар кеткенде өмірлерінің таңында

Олардың барлық қазынасы, ойыншықтары сонда жерленген

Оның жүрегі балалық шағында салынған дүниелер

Жақсы сақталған құпиялар ішінде құлыптаулы

Олардың қайғысының куәгерлері үнсіз және жақсы жасырылған

Оның шайырға құйылған балалық шағының шежіресі

Кәріптасқа қамалған жәндіктей тоңған

Жартылай ашық қақпақтардың үстінде көрінбейтін болт бар

Маған олардың қасиетті құмарлығына қол жеткізуден бас тарту

Мөрі мызғымас перзенттік сенімнен

Бұл тіпті ата-ананың қызығушылығын бұзуға батылы бармайды

Мен бәрібір оны қабылдамайтынымды білемін

Кемпірқосақ пониінің және барлық ойыншықтардың алдында тұру

Бірде тіс пері әкелді және менің ұстама сәтсіз болды

Мен Альфтың кассеталарын естіп, Берт пен Эрниді көретін едім

Бірақ дәптердің үстіңгі жағында мен оны түсі бойынша білемін

Бюллетень мен оның мазмұны маған жақсы таныс

Ал ондағы талай ұстаздың сөзі көп із қалдырды

Үнемі тірлікте жүретін баламен

Кенет олар қайтадан менің алдымда тұр, барлық балалар азаптаушылар:

Таразы иық, өзін-өзі ақтайтын домбыра картелі

Азаптаушылар, жәбірлеушілер мен бұршақ есептегіштер

Аудандық әскери ауыстыру кеңсесінің қызметшісі, Педеллден келген снитчик

Ал бүгінде зұлым қара құзғындардай шұбырады

Сіз түнді түнде төсегімнің жанында және өмірге деген құштарлығымды жұлып аласыз

Менің жанымның тұтас бөліктері және өткір тұмсықтары бар

Сүйіспеншілік, Прометей сияқты, бір кездері кеудеден өмір алды

Қайтадан бәрі ояу, қорлық, қудалау

Мектеп, арамызға енген жалғыз мұң

Ащы тәжірибе ретінде, бірақ мен үміттенемін және күдіктенемін

Біздің балалар оны маған қарағанда оңай қабылдайды

Бақшада біз отырғызған ағаштар өсіп шықты

Жаңғақ ағашы мен үйеңкі, алма ағашы ағаш

Өмір әні жаңа аккордтармен жалғасады

Ал одан өшіп қалған нәрсе балаларды әрең қозғайды

Бәрі жақсы, олар өз жолымен жүруі керек

Өз қанаттарыңмен ұшып кетіңдер, бұл жақсы емес

Бізді және олардың ескі ойыншықтарын іздейді

Күңгірт жарықта жертөледе қозғалатын үш жәшікте

Үш қорап балалық шақтың мен саған арнап сақтаймын

Сабырлы, бақытты — бақытыма орай, мен өз түйіндемемнен білемін:

Балалар үйге келеді, маған бірнеше жыл беріңіз

Содан кейін олар одан балаларының жұмағын алады