Diplomatenjagd - Reinhard Mey

Auf Schloß Hohenhecken zu Niederahr

es hat soeben getagt,

lädt Freiherr Bodo, wie jedes Jahr,

zur Diplomatenj agd;

durch F elder und Auen auf haarige Sauen,

in Wiesen und Büschen den Hirsch zu erwischen,

den hat Freiherr Bodo für teures Geld

am Vorabend selber hier aufgestellt.

Schon bricht es herein in Wald und in Flur,

das diplomatische Corps,

die Ritter vom Orden der Konjunktur,

zwei Generäle zuvor.

Bei Hörnerquinten, mit Prügeln und Flinten.

Es folgt mit Furore ein Monsignore.

Selbst den klapprigen Ahnherrn von Kieselknirsch,

trägt man auf der Bahre mit auf die Pirsch!

Es knallen die Büchsen, ein Pulverblitz

es wird soeben gesagt,

daß Generalleutnant von Zitzewitz

den Verlust seines Dackels beklagt.

Der Attach Mehring erlegt einen Hering,

den tiefgefroren die Kugeln durchbohren,

noch in Frischhaltepackung — das sei unerhört!

Ein Keiler ergibt sich, vom Lärm ganz verstört.

Bewegt sich dort etwas am Waldesrand?

(Der Ahnherr sieht nicht mehr recht).

Das kriegt kurzerhand eins übergebrannt!

(Denn schließen kann er nicht schlecht.

Ja ganz ohne Zweifel: Er schießt wie der Teufel!)

Man trägt ihn ganz leise bis dicht an die Schneise.

Man reicht ihm die Büchse, es prasselt das Schrot:

So findet der Außenminister den Tod.

Daß der Ahnherr daraufhin noch Weidmannsheil schreit,

hat alle painlichst berührt.

Ihm wird ein Protestschreiben überreicht

(besonders scharf formuliert),

doch muß man dem Alten zugute halten:

Das war bei Hubertus ein prächtiger Blattschuß,

und daß er das Wort Diplomatenjagd

nur etwas zu wörtlich genommen hat.

Die Nacht bricht herein, und Schloß Hohenhecke

bietet ein friedliches Bild:

Der Monsignore segnet die Strecke

von leblosen, greisen Wild,

schon fast vergessen, will doch keiner essen:

Die Veteranen, die zähen Fasanen, die Ente mit Rheuma, den Keiler mit Asthma.

Die Jagd wird begossen, und dann wird beschlossen:

Der Krempel wird — weil man hier großzügig denkt --

dem nächsten Armenhaus geschenkt.

So wird auch den Ärmsten der Segen zuteil!

Es lebe das Waidwerk, dreimal Waidmannsheil!

Нидерахрдағы Хохенхекен сарайында

жаңа ғана кездесті

жылдағыдай Фрейхер Бодоны шақырады,

дипломатиялық агенттікке;

түкті аналықтардағы өрістер мен шалғындар арқылы,

шалғындар мен бұталардан бұғыларды ұстауға,

Фрейхерр Бодода көп ақша бар

кешке дейін осында қойыңыз.

Ол қазірдің өзінде ормандар мен өрістерді бұзады,

дипломатиялық корпус,

конъюнктураның рыцарьлары,

бұрын екі генерал.

Бесінші мүйізімен, таяқпен және мылтықпен.

Артынан бір монсиньор соғып келеді.

Тіпті Кизелкнирштің арсыз атасы да,

зембілде сізбен бірге сабақта тасымалданады!

Консервілер жарқылдайды, ұнтақ жарқылдайды

бұл жаңа ғана айтылды

генерал-лейтенант фон Цицевиц

дакшунды жоғалтқанын жоқтап.

Мехринг аттас майшабақ өлтіреді,

оқтар қатып қалғанды ​​тесіп өтеді,

Жаңа піскен пакетте, бұл туралы білмеді!

Шудан мазасызданған қабан шығады.

Орманның шетінде бірдеңе қозғалып жатыр ма?

(Баба енді дұрыс көрмейді).

Бұл бір жанып кетеді!

(Себебі ол жабуда жаман емес.

Иә, сөзсіз: Ол тозақ сияқты атады!)

Сіз оны дәлізге жақындағанша өте тыныш алып жүресіз.

Сіз оған винтовканы бересіз, оқ сықырлайды:

Сыртқы істер министрі осылайша өледі.

Сонда ата-баба әлі күнге дейін Вайдманшайл деп айқайлайды,

барлығына ауыр тиді.

Оған наразылық хаты тапсырылады

(әсіресе өткір айтылған),

бірақ қарт адамға құрмет көрсету керек:

Бұл Хубертус үшін тамаша нысана болды,

және ол дипломатиялық аң сөзін қолданған

жай ғана сөзбе-сөз қабылдады.

Түн түсіп, Хохенхекке сарайы

бейбіт суретті ұсынады:

Монсеньор жолға батасын береді

жансыз, кәрі ойын,

ұмытылды, ешкім тамақтанғысы келмейді:

Ардагерлер, қатал қырғауылдар, ревматизммен ауыратын үйрек, астмамен ауыратын қабан.

Аң суарылады, содан кейін шешім қабылданады:

Бұл жерде жомарт ойлайтындықтан, тәртіпсіздік болады.

жақын жердегі кедейлер үйіне беріледі.

Осылайша, тіпті ең кедейлер де жарылқайды!

Уэйдверк, үш Вайдманшайл өмір сүрсін!