Die Mauern Meiner Zeit - Reinhard Mey

Erinn’rungen verblassen, und des Tages Ruhm vergeht,

Die Spuren, die wir heute zieh’n, sind morgen schon verweht.

Doch in uns ist die Sehnsucht, da etwas von uns bleibt,

Ein Fuabdruck am Ufer, eh' der Strom uns weitertreibt.

Nur ein Graffiti, das sich von der grauen Wand abhebt,

So wie ein Schrei, der sagen will: «Schaut her, ich hab' gelebt!»

So nehm' ich, was an Mut mir bleibt, und in der Dunkelheit

Sprhe ich das Wort «Hoffnung» auf die Mauern meiner Zeit.

Die Herzen sind verschlossen, die Blicke leer und katt.

Brderlichkeit kapituliet vor Zwietracht und Gewalt,

Und da ist so viel Not und Sorge gleich vor unsrer Tr,

Und wenn wir ein Kind lcheln sehn, so weinen zehn dafr.

Der Himmel hat sich abgewandt, die Zuversicht versiegt.

Manchmal ist’s, als ob alle Last auf meinen Schultern liegt.

Doch tief aus meiner Ohnmacht und aus meiner Traurigkeit

Sprhe ich das Wort «Hoffnung» auf die Mauern meiner Zeit.

Um uns regiert der Wahnsinn, und um uns steigt die Flut.

Die Welt geht aus den Fugen, und ich rede noch von Mut.

Wir irren in der Finsternis, und doch ist da ein Licht,

Ein Widerschein von Menschlichkeit, ich berseh' ihn nicht.

Und wenn auf meinem Stein sich frech das Unkraut wiegt im Wind,

Die Worte «Ewig unvergessen» berwuchert sind,

Bleibt zwischen den Parolen von Ha und Bitterkeit

Vielleicht auch das Wort «Hoffnung» auf den Mauern jener Zeit.

Естеліктер өшіп, күннің даңқы өшеді

Бүгін салған ізіміз ертең жойылады.

Бірақ бізде бір нәрсе қалады деген сағыныш бар,

Ағыстың алдында жағадағы із бізді алға тартады.

Тек сұр қабырғаға қарама-қарсы граффити

«Міне, мен өмір сүрдім!» дегісі келетін айғайдай.

Сондықтан менде қандай батылдық қалды, қараңғыда

Мен өз заманымның қабырғаларына «үміт» сөзін шашып жіберемін.

Жүректер жабық, түрі бос және катт.

Бауырластық келіспеушілік пен зорлық-зомбылыққа бағынады,

Біздің есігіміздің алдында қаншама қажеттілік пен алаңдаушылық бар,

Ал біз баланың күлгенін көрсек, оған он жылайды.

Аспан бұрылды, сенім кеуіп кетті.

Кейде бар ауыртпалық менің мойнымда болғандай.

Бірақ менің дәрменсіздігімнен және менің қайғымнан

Мен өз заманымның қабырғаларына «үміт» сөзін шашып жіберемін.

Айналамызда жындылық билеп, айналамызда толқын көтеріледі.

Дүние ыдырап жатыр, мен әлі батылдық туралы айтамын.

Біз қараңғыда жаңыламыз, бірақ жарық бар

Адамгершіліктің көрінісі, мен оны назардан тыс қалдыра алмаймын.

Ал арамшөптер желмен төбемде тербелгенде,

«Мәңгілік ұмытылды» деген сөздер көбейіп кетті,

Жек көрушілік пен өшпенділік ұрандарының арасында болыңыз

Сол кездегі қабырғадағы «Үміт» деген сөз де бар шығар.