Das Meer - Reinhard Mey

Der Wind hat gedreht, und die Flut kommt herein,

Dunkelgrau mit einem silbrigen Schein,

Und über die Mole, da fliegt schon die Gischt,

Wenn die Welle aufläuft und die Brise auffrischt.

Mit einem Mal füll'n sich die Priele im Sand,

Und über den kahlen, verlassenen Strand

T, eibt der Wind trock’ne Algen und Schaum vor sich her.

Es ist da, das gewaltige, ewige Meer.

Auf hellem Türkis tanzen glitzernde Lichter,

Auf teerschwarzer Brandung weiß schäumende Wut.

Es hat tausend Farben und tausend Gesichte,

Im ewigen Wechsel von Ebbe und Flut.

Erfüllt von Geschichten aus uralten Tagen,

Beladen mit Spuk und Spökenkiekerei'n,

Umwoben von Märchen, Legenden und Sagen.

Wieviele Geheimnisse schließt es wohl ein?

Wie vielen bedeutet es Leben und Brot?

Ein paar starke Arme, ein Netz und ein Boot,

Das braucht’s, damit keiner, je Not leiden muß,

Das Meer schenkt uns Nahrung im Überfluß.

Wie vielen bedeutet es Arbeit und Lohn,

Handwerk überliefert vom Vater zum Sohn,

Wie viele Seeleute haben ihr Geschick

Auf Gedeih und Verderb mit dem Meer verstrickt?

Wieviele Boote und Schiffe mag es wohl tragen,

Zu dieser Stunde auf dem Erdenrund?

Und wieviele schlafen, von Stürmen zerschlagen,

Mit Schätzen beladen tief auf seinem Grund?

Es ist Kommen und Gehn, es ist Nehmen und Geben,

Und wie die Gezeiten, unstet wie der Wind.

Es ist zärtlich nd grausam, ist Tod und ist Leben.

Und es läßt uns erahnen, wie winzig wir sind.

Wir bringen ihm einen erbärmlichen Dank.

Die Pflanzen zerstört und das Seegetier krank,

Was da kreuchte und fleuchte verendet im Teer,

Wir, verseuchen das Meer und mißhandeln es schwer.

Die Ufer verpestet und übel schimpfiert,

Von Zimmervermietern zubetoniert,

Von Pissbuden und Imbißständen gesäumt,

Doch es kommt ein.

Flut, die das alles wegräumt!

Und tobend und tosend schlägt es an die Klippe.

Mit ungebrochener Urgewalt,

Ich schmecke den salzigen Staub auf den Lippen,

Nein, das Meer das ergibt sich uns wohl nicht so bald!

Wie wir es vergiften, mißachten und schänden,

Wir stören nicht lange sein Gleichgewicht.

Es wird uns nur abschütteln von seinen Stränden,

Wir brauchen das Meer doch das Meer braucht uns nicht!

Жел бұрылып, толқын келеді,

күміс жылтыры бар қара сұр,

Пирс үстінде спрей ұшып жатыр,

Толқын келіп, самал көтерілгенде.

Кенеттен құмдағы толқындар толады,

Ал жалаңаш, қаңырап бос жатқан жағажай туралы

Т, жел құрғақ балдырларды соғып, алдынан көбік шығарады.

Ол сонда, құдіретті, мәңгілік теңіз.

Жарқыраған шамдар жарқын көгілдір түсте билейді,

Шайыр-қара беткейде ақ көбіктенген ашу.

Оның мың түсті, мың жүзі бар

Ағыс пен ағынның тұрақты кезектесуінде.

Ежелгі күндердің ертегілеріне толы,

Сұмдық пен сұмдыққа толы,

Айнала ертегілер, аңыздар, дастандар.

Ол қанша жұмбақ жасырады?

Өмір мен нан қанша дегенді білдіреді?

Қос мықты қол, тор мен қайық,

Бұл ешкім ешқашан зардап шекпеуі үшін қажет

Теңіз бізге мол тамақ береді.

Жұмыс пен жалақы қанша дегенді білдіреді

Атадан балаға мұра болып қалған қолөнер,

Қаншама теңізшілердің шеберлігі бар

Теңізге жақсы ма, әлде жаман ба?

Ол қанша қайық пен кемені көтере алады,

Жерде осы сағатта?

Қанша ұйқы, дауыл бұзды,

Оның түбінде терең қазынаға толы ма?

Келеді де, кетеді де, алады да береді

Ал толқын сияқты, жел сияқты құбылмалы.

Бұл нәзік және қатыгез, өлім және өмір.

Бұл біздің қаншалықты кішкентай екенімізді болжауға мүмкіндік береді.

Біз оған аянышты алғыс айтамыз.

Өсімдіктер жойылып, теңіз жануарлары ауырады,

Жорғалап, ұшқан шайырда өлді,

Біз теңізді ластаймыз және оны жаман пайдаланамыз.

Жағалаулар ластанған және қатты қорланған,

Пәтер иелері бетондады,

Шұңқырлар мен азық-түлік дүкендерімен қапталған,

Бірақ келеді.

Барлығын тазартатын толқын!

Ал ызаланып, гүрілдеп жарға соғылады.

үзілмейтін бастапқы күшпен,

Мен ернімдегі тұзды шаңның дәмін сеземін

Жоқ, теңіз бізге жақын арада берілмейді!

Біз оны қалай уландырамыз, менсінеміз және қорлаймыз,

Біз оның тепе-теңдігін көпке дейін бұзбаймыз.

Ол бізді тек жағажайларынан сілкіп тастайды

Бізге теңіз керек, бірақ теңіз бізге керек емес!